Της
Βιβιάννας Βαρδή
Σάββατο πρωί στην πλατεία Βικτωρίας. Είχα πάει για ρεπορτάζ… Φτάνω με τον ηλεκτρικό και μόλις βγαίνω στο δρόμο διαπιστώνω ότι βρέχει πολύ… Ανυποψίαστη για την καιρό είχα πάει με σχεδόν καλοκαιρινή αμφίεση. Έτρεξα να προφυλαχτώ κάτω από το πρώτο υπόστεγο που βρήκα με θέα την πλατεία… Εκεί στο Everest… Χωρίς ομπρέλα και χωρίς την προοπτική εμφάνισης εκείνων των συμπαθητικών αλλοδαπών που μόλις βρέξει εμφανίζονται με ομπρέλες που στις πουλάνε όσο-όσο… Όμως μου πήρε ελάχιστα λεπτά για να ξεχάσω τη δική μου τύχη στη βροχή… Απέναντι μου η απόλυτη αλήθεια… Η γυναίκα με τα δύο παιδιά της στην αγκαλιά το ένα μόλις τριών ή τεσσάρων μηνών να προσπαθεί να σωθεί από την βροχή κάτω από το άγαλμα του Θησέως που όμως αυτός είχε καταφέρει να σώσει μόνο την Ιπποδάμεια.. Κάποιος την παίρνει και την οδηγεί στο υπόγειο του ηλεκτρικού…. Κάποιοι άλλοι με διαφορετικά ή με καθόλου παπούτσια φτάνουν μέχρι απέναντι …κάπου εκεί που είχα φροντίσει να προστατευθώ… Εκεί που μοσχοβολούσαν τα φρεσκοψημένα σφολιατωειδή του Everest αλλά ο μικρός Αφγανός ούτε που γύριζε να τα κοιτάξει… Η μητέρα του προσπαθεί να τον σκουπίσει… Ένα καθαρό υπέροχο πρόσωπο με μια μελαγχολία που ποτέ ίσως δεν θα την εγκαταλείψει. Κάθεται στα σκαλιά του everest και βήχει διακριτικά ,κάνει την ίδια υπόδειξη και στα παιδιά της όταν και αυτά αρχίζουν να βήχουν, για να μην της κάνουν παρατήρηση.
Και η βροχή επιτέλους σταματά. Σκέφτομαι ότι σε λίγο πρέπει να βγω στο ραδιόφωνο να δώσω την εικόνα στην πλατεία Βικτωρίας. Περνάω απέναντι… Κάνω σκέψεις για το πώς θα ξεκινήσω να περιγράφω κάτι για το οποίο οι λυγμοί με κατακλύζουν… χωρίς να το καταλαβαίνω. Περπατώ ανάμεσα στα αντίσκηνα… που τα έχει παρασύρει το νερό. Μικρά σαν igloo …Και εκεί μέσα πέντε και έξι και οκτώ άνθρωποι… στοιβαγμένοι. Ο ένας πάνω στον άλλον… Μωρά κλαίνε αλλά δεν βλέπω τη μορφή τους … Μια γυναίκα σπρώχνει ένα αναπηρικό καρότσι με τον τετραπληγικό γιό της επάνω… Και τότε ξαναβλέπω την κυρία με τα μωρά στην αγκαλιά να παίρνει θέση πάλι κάτω από το άγαλμα του Θησέως… Μια κάτοικος της περιοχής την πλησιάζει κρατώντας από το χέρι τον 6χρονο γιό της. Μαζί και διερμηνέας. Το απόγευμα θα περνούσε να την πάρει με τα μωρά παιδιά της για να κοιμηθούν στο σπίτι τους… Μεγαλείο ψυχής, σκέφτομαι… Και ξαφνικά άρχισαν να διπλοπαρκάρουν αυτοκίνητα. Και οι πρόσφυγες να τρέχουν με τα παιδιά στην αγκαλιά τους προς αυτά… Σκέφτηκα ότι θα είναι μία από τις πολλές ανθρωπιστικές οργανώσεις που βρίσκονται κοντά στους πρόσφυγες όλο αυτό τον καιρό. . Όμως γρήγορα διαπίστωσα ότι ήταν ιδιώτες που προσέφεραν σε αυτούς τους ανθρώπους ότι μπορεί να είχε περισσότερο ανάγκη ο καθένας. Και τι είχε; Ένα γάλα σε σκόνη για το μωρό και ένα σάντουιτς για το μεσημεριανό του… Ένα πακέτο πάνες και μικρά μπουκαλάκια εμφιαλωμένο νερό, άντε και κανένα πακέτο μπισκότα. Τα έπαιρναν , κοίταζαν στα μάτια τους «ευεργέτες» τους και ..υποκλίνονταν, μια και ελληνικά δεν γνωρίζουν ούτε καν στοιχειώδη αγγλικά… για να πουν ευχαριστώ. Κάπου εκεί εμφανίζεται και μια ομάδα μαθητών από το Γαλάτσι… Παιδιά του Γυμνασίου… «Είναι μικρές εθελόντριες , για να βιώσουν από κοντά τι σημαίνει πρόσφυγας και να βοηθήσουν», θα μου πει η συνοδός τους. Δεν προλαβαίνω να δω τις αντιδράσεις τους και ένα από τα κορίτσια πέφτει στην αγκαλιά της συνοδού με λυγμούς… «Έδωσα την ομπρέλα μου σε ένα κορίτσι και εκείνη μου φίλησε το χέρι», θα πει μέσα από τους λυγμούς της…
Δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω την περιγραφή για τις δεκάδες ανθρώπινες ιστορίες γιατί θα πρέπει να συμπεριλάβω και ορισμένους «περιπατητές» της πλατείας Βικτωρίας που έβριζαν τα κορίτσια και τους συμπολίτες μας για την προσφορά τους… Θα πρέπει να αναφερθώ και στην άλλη πλευρά. Αυτή της χοντρής κυρίας με τα στραβωβαμμένα κόκκινα χείλη, την μαϊμού τσάντα tous, η οποία τραβά με δύναμη την πανομοιότυπα ντυμένη ευτραφή κορούλα της με ένα τεράστιο ροζ φιόγκο στα μαλλιά που κοιτάζει περίεργα το κοριτσάκι που ψάχνει να συνδυάσει τα παπούτσια που της κάνουν, και λέγοντάς της «προχώρα γρήγορα δεν τους θέλουμε αυτούς τους βρωμιάρηδες στη χώρα μας»… Για το πιο θα είναι το μέλλον της μικρής piggy δεν γνωρίζω και μάλλον αδιάφορο και καταθλιπτικό το βλέπω, μπορώ να φανταστώ όμως το μέλλον της μικρής Σύριας που θα τα καταφέρει γιατί μπορεί να ζήσει και κάτω από τη βροχή χωρίς παπούτσια και φαγητό και που σε μερικά χρόνια … η άλλη Συρία, η χώρα της, μπορεί να είναι και περήφανη γι αυτή…
