Πέρασαν αρκετές ώρες από τις στιγμές του αποχαιρετισμού εκεί στο νεκροταφείο του Ζωγράφου για να καταφέρουμε να γράψουμε τα όσα έγιναν στον αποχαιρετισμό σου Λαυρέντη μας. Εκατοντάδες ο κόσμος, εκκωφαντική η σιωπή. Ούτε ένας λυγμός, μόνο σιωπή… Για ώρες πριν από την προκαθορισμένη της εξόδιου ακολουθίας. Η γυναίκα σου Ελένη και η κόρη σου Μαρία – Κλάρα στο προσκέφαλό σου , να σε χαϊδεύουν και να σου μιλάνε σαν να περιμένουν απαντήσεις στα δεκάδες γιατί… Οι φίλοι σου όλοι εκεί… Ο Γιάννης, ο Κωνσταντίνος, ο Νίκος , το Φτελιό ολόκληρο… Σ αυτούς που οργάνωναν τις συναυλίες σου έμελλε να οργανώσουν το τελευταίο σου ταξίδι… Και κάπου εκεί σε μια γωνιά άνθρωποι που είχες ευεργετήσει και κανένας δεν το ήξερε. Να τρέχουν τα μάτια τους και να ψιθυρίζουν το πόσο τους στάθηκες. Σε μια άλλη γωνιά η αδερφή του Μάνου να ξέρει ότι πας σε καλά χέρια αλλά τόσο άδικα, νωρίς. Κανένας δεν έλεγε τίποτε μόνο σιωπή… Ούτε η έλευση των επωνύμων , όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν την έσπασε. Αν δεν καθόταν δίπλα μας μέσα στην εκκλησία οι άνδρες της ασφάλειας του πρωθυπουργού δεν θα είχαμε καταλάβει ότι είχε φτάσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τη γυναίκα του Μαρέβα. Όλοι περπατούσαν διακριτικά , χαιρετούσαν με ένα νεύμα , βούρκωναν. Ήσουν εσύ Λαυρέντη μας τόσο πληθωρικός στη ζωή σου που έφτανε μόνο η σκέψη της φωνής σου για να σπάσει αυτή τη σιωπή… Και ύστερα αυτή η υπέροχη χορωδία που ακολούθησε τη λειτουργία… Σαν να είχαν κατέβει οι άγγελοι δίπλα σου για να σου δείξουν το δρόμο… Και μίλησαν αυτοί που έπρεπε , αυτοί που μέχρι το τέλος του αποχαιρετισμού σου δεν άντεξαν και λύγισαν… Ο Διονύσης Τσακνής, ο κουμπάρος σου, που δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο Λάρυ δεν θα ήταν πια μαζί μας… Ο πνευματικός σου που μίλησε για τη βαθιά σου πίστη, ο γιατρός σου, Σωτήρης Πράππας, που εξήγησε πόσο μοιραία ήταν αυτή η τελευταία σου στιγμή και έκανε μια μικρή διαδρομή στο ιατρικό σου ιστορικό:
«Στην εγχείρηση το 2000 έλεγε, “παιδιά εγώ δεν φοβάμαι τίποτα. Αν μπορούσα θα έπαιρνα την κιθάρα μου και θα έφευγα σε μια κορφή και όσο κρατήσω. Αλλά έχω ρε παιδιά μια κόρη 4 χρόνων και δεν θέλω να αφήσω στην Ελένη όλη την ευθύνη”. Σαν γιατρός να απαντήσω σε ένα γιατί. Ο Λαυρέντης ως ανυπότακτος ροκάς ήταν ο πιο πειθαρχημένος ασθενής. Είχε όμως μια κακοήθη στεφανιαία νόσο που τον ανάγκασε να κάνει μπαλονάκι στα 44. Από τότε τον ξέχασε η νόσος. Είχε μια ατυχία.
Θέλαμε όταν τον ξαναθυμηθεί η ασθένεια να μας δώσει την ευκαιρία να τον φροντίσουμε. Δυστυχώς το έμφραγμα χτύπησε το ηλεκτρικό σύστημα της καρδιάς. Σαν αυτούς τους θανάτους που βλέπουμε στα γήπεδα.
Και φυσικά το ΚΚΕ, το κόμμα που υπηρέτησες και που δεν έλειψες από κανένα φεστιβάλ της ΚΝΕ…Τέλος ο Νίκος Πορτοκάλογλου… Ο τελευταίος σου συνεργάτης. Ο άνθρωπος που το βράδυ της Παρασκευής ξεσήκωσε μαζί σου την πατρίδα σου το Βόλο στην τελευταία, κυριολεκτικά, συναυλία σας… Και εμείς οι φίλοι σου από την Λευκάδα σε ένα σημείο της εκκλησίας να κοιτάζουμε από μακριά τη μορφή σου παγωμένη και αμίλητη λίγο πριν κλείσει το φέρετρο… Λαυρέντη μας, φίλε μας, μοναδικέ δημιουργέ , υπέροχε άνθρωπε να μας περιμένεις …Καλό σου ταξίδι..
Βιβιάννα Βαρδή
