O Στέλιος Κυμπουρόπουλος στο lefkadapress: “Είμαι υποψήφιος ευρωβουλευτής γιατί οι κοινωνίες δεν αποτελούνται από ανθρώπους που περπατούν μόνο αλλά από ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ”.

συνέντευξη

στην Βιβιάννα Βαρδή

Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΝΔ. Η επίσκεψή του στην Λευκάδα αύριο Πέμπτη 4 Απριλίου, που μπορεί κανείς να τον συναντήσει μετά τις 11 το πρωί στο Ionion star,  ήταν η αφορμή για να μιλήσουμε μαζί του . Με τον άνθρωπο, το γιατρό το άτομο με αναπηρία που δίνει καθημερινά μάχες για την αξιοπρεπή και ισότιμη διαβίωση αυτών των ανθρώπων. Τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά σαν σημαιοφόρο στο σχολείο του και τότε όλη η Ελλάδα υποκλίθηκε μπροστά την υπέροχη αυτή μορφή.Ο Στέλιος είχε και συνέχεια και ήταν ακόμη πιο λαμπρή. Τελείωσε ιατρική, εργάζεται ως ψυχίατρος και τώρα είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΝΔ.

Υποψήφιος ευρωβουλευτής. Πως αποφασίσατε μια τέτοια υποψηφιότητα;

Όλα ξεκινούν από την προσπάθεια να βάλουμε το πλαίσιο της πολιτικής συζήτησης το θέμα της «ανεξάρτητης διαβίωσης». Στην προσπάθεια μας αυτή, συναντηθήκαμε με τα περισσότερα πολιτικά κόμματα, στην Νέα Δημοκρατία όμως και στον ίδιο τον πρόεδρο, τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, βρήκα την καλύτερη γνώση, ουσιαστική ενημέρωση για τις ευρωπαϊκές καλές πρακτικές στο ζήτημα της πρόσβασης και του θεσμού του συνοδού – βοηθού. Κάναμε μια πολύ ουσιαστική κουβέντα που εντέλει δεν περιορίστηκε στα ζητήματα τα δικά μας αλλά μιλήσαμε και για τα ζητήματα των νέων επιστημόνων, την φυγή των νέων στο εξωτερικό, τις προοπτικές για την επόμενη ημέρα της Ελλάδας μας. Όλα αυτά, δημιούργησαν ένα θετικό κλίμα. Μια προδιάθεση θετική. Συναντηθήκαμε μετά πολλές φορές έξω από την Πειραιώς. Και μετά, ήρθε και η πρόταση… Ενθουσιάστηκα! Και τώρα, φτερά στα πόδια, που λέμε!

Είστε η χαρακτηριστική περίπτωση δύναμης και θέλησης . Μέσα από την πολιτική σας ενασχόληση πιστεύετε ότι θα περάσετε τα μηνύματα που θέλετε στην κοινωνία;

Δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο, είμαι απλώς ο Στέλιος που έτυχε σε εμένα να πάσχω από μυική ατροφία. Από εκεί και πέρα, έκανα την προσπάθεια μου κανονικά, ως παιδί, μαθητής, φοιτητής και σήμερα γιατρός. Μπαίνω στην διαδικασία των ευρωεκλογών γιατί πιστεύω πως οι κοινωνίες δεν αποτελούνται από ανθρώπους που περπατούν μόνο αλλά αποτελείται από ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Με την παρουσία μου θέλω να βάλω στο ευρωπαϊκό τραπέζι ζητήματα πρόσβασης, το θέμα της ανεξάρτητης διαβίωσης και του θεσμού του συνοδού αλλά ως ισότιμο μέλος της κοινωνίας μας, θέλω να μιλήσω και για αυτά που απασχολούν κάθε νέο άνθρωπο, κάθε νέο εργαζόμενο. Την έλλειψη προοπτικών, τις ελπίδες που χάνονται, την φυγή των νέων στο εξωτερικό αλλά και να μιλήσω για εκείνους που μένουν πίσω και παλεύουν. Να μιλήσω για την καινοτομία και την Παιδεία της ψηφιακής εκπαίδευσης. Για τον Πολιτισμό, που αποτελεί για εμάς συνώνυμο της Ελληνικής Παιδείας. Και φυσικά, για τη δημόσια Υγεία και την Ψυχική Υγεία, που τα τελευταία χρόνια την βιώνω καθημερινά ως ψυχίατρος και διαπιστώνω κενά και σημαντικές υστερήσεις.

Πως σας αντιμετωπίζουν από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά σας;

Με ενθουσιασμό αλλά και με σκεπτικισμό.
Ο ενθουσιασμός έχει να κάνει με το γεγονός πως ένας άνθρωπος εκτός πολιτικής. Ένας γιατρός που λειτουργεί στο ΕΣΥ. Ένα άτομο με αναπηρία, βγαίνει μπροστά. Αυτό είναι το θετικό, την υπόθεσης. Ο σκεπτικισμός από την άλλη έχει να κάνει με την ερώτηση
«ρε Στέλιο τι δουλειά έχεις εσύ με αυτά, τώρα;» και την άκουσα και από τους φίλους μου, για να σας πω την αλήθεια. Όμως, αυτή είναι η δική μου εσωτερική ανάγκη, να βγω μπροστά. Να πάρω πρωτοβουλίες. Θέλω να έχω ήσυχη την συνείδηση μου ότι έκανα κάτι για την πατρίδα μου, για την Ελλάδα μας. Ότι έκανα κάτι για να βοηθήσω τον συνάνθρωπο μου.

Πως έχετε βιώσει την αντιμετώπιση των ΑμεΑ στη χώρα , όχι μόνο ο ίδιος ως ΑμεΑ αλλά και ως γιατρός.

Ξέρετε, θα σας πω μόνο ένα πράγμα. Η κοινωνία μας για πολλά πολλά χρόνια αντιμετώπιζε τον ανάπηρο συνάνθρωπο μας με λύπηση αλλά και με αδιαφορία. Λύπηση γι αυτό που έπαθε, αδιαφορία γιατί θεωρούσε πως δεν είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας. Αυτό άλλαξε. Κ άλλαξε με πολλές προσπάθειες πριν από μένα. Καθημερινά, αποδεικνύουμε πως το αμαξίδιο δεν είναι εμπόδιο αλλά το μέσο μας για να ξεπεράσουμε το εαυτό μας. Καθημερινά πλέον συναντούμε ανθρώπους με αναπηρία να είναι γιατροί, δικηγόροι, τεχνίτες, αθλητές και ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ! Να είναι κοινώς ενεργά και ισότιμα μέλη της κοινωνίας των ανθρώπων. Εξάλλου πάντα θα πιστεύω πως δεν γεννιούνται ανάπηροι οι άνθρωποι αλλά οι κοινωνίες κατασκευάζουν τις αναπηρίες. Σκοπός μου είναι να καταφέρω να πάψει η κοινωνία να κοιτάζει το αμαξίδιο αλλά την αξία του ανθρώπου.

Θα μπορούσε να αλλάξει κάτι ; Τι νομίζετε ότι πρέπει να γίνει άμεσα;

Κοιτάξτε, το νούμερο ένα πρόβλημα είναι η πρόσβαση και στην συνέχεια η έλλειψη πρόγνωσης για το ζήτημα της ανεξάρτητης διαβίωσης.
Τι θέλω να πω; Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες στην ελεύθερη πρόσβαση σε δημόσιους χώρους, ακόμα και σήμερα γνωρίζετε πως υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες που δεν έχουν πρόβλεψη για είσοδο ατόμων με αναπηρία. Πεζοδρόμια, που δεν χωρούν να περάσει το αμαξίδιο, και αυτό δεν το αντιμετωπίζω μόνο εγώ, ακόμα και μητέρες με καρότσια για τα παιδιά τους δεν χωρούν να περάσουν ή ηλικιωμένοι. Αυτά, λοιπόν, είναι Παιδεία για εμένα. Να μην παρκάρεις στην ράμπα λοιπόν, που για τον ανάπηρο συνάνθρωπο σου είναι η έξοδος του στην κοινωνία είναι Παιδεία.
Τώρα όσο αφορά το ζήτημα της ανεξάρτητης διαβίωσης, πρέπει να το υιοθετήσουμε και στην Ελλάδα. Είναι μια πρακτική που δίνει επί της ουσίας την «αξιοπρέπεια» που πρέπει σε κάθε άνθρωπο.
Έχει να κάνει, με την ελευθερία να ζεις και να λειτουργείς όπως επιλέγεις χωρίς να επιβαρύνεις τους δικούς σου ανθρώπους και τους φίλους σου.

Είστε ιδρυτής του I-Living, ενός δικτύου – οργανισμού για την ανεξάρτητη διαβίωση. Τι είναι η «ανεξάρτητη διαβίωση» και ο «προσωπικός βοηθός»;

Όλα ξεκίνησαν το 2008, με αφετηρία την πίστη µου ότι µπορεί να εφαρµοστεί η φιλοσοφία της ανεξάρτητης διαβίωσης και του προσωπικού βοηθού και στην Ελλάδα. Η ‘ανεξάρτητη διαβίωση’ είναι ο οδηγός, ο τρόπος ώστε κάθε άνθρωπος µε αναπηρία να ζει όπως επιλέγει ο ίδιος. Το µόνο που στέκεται εµπόδιο στην εμπέδωση αυτού του πανανθρώπινου δικαιώματος είναι η ίδια η κοινωνία, που δεν δέχεται στα σπλάχνα της τους ανθρώπους µε αναπηρία. Γι’ αυτό και δηµιουργήθηκε ο “i-Living”, µε σκοπό να κινητοποιήσει την κοινωνία, αλλά και την Πολιτεία και τους ίδιους τους ανθρώπους µε αναπηρία. Και να τους δείξει πως υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος διαβίωσης, που δηµιουργεί ενεργητικούς και παραγωγικούς πολίτες.
Αυτό περνά μέσα από την έννοια της «Προσωπικής Βοήθειας». Υπάρχουμε άνθρωποι που για να ζήσουμε με μεγαλύτερη ανεξαρτησία, χρειαζόμαστε υποστήριξη στις καθημερινές δραστηριότητες μας. Τι εννοούμε ‘προσωπική βοήθεια’; Την ύπαρξη είτε περιστασιακής είτε 24ωρης υποστήριξης- αυτό παρέχει ο προσωπικός βοηθός. Η ανεξάρτητη διαβίωση και ο προσωπικός βοηθός αποτελούν, κατ’ εμέ, βασικές προϋποθέσεις ώστε μια κοινωνία να είναι πραγματικά σύγχρονη και δίκαιη.

Η Λευκάδα είναι στους πρώτους τουριστικούς προορισμούς … Ως ΑμεΑ τι  πιστεύετε ότι χρειάζεται σε ένα τέτοιο τουριστικό προορισμό για να είναι επιλογή;
Η Λευκάδα είναι πανέμορφη. Ξεκινάμε από εκεί! Ένας απίστευτος προορισμός.
Από εκεί και πέρα, οφείλω να ομολογήσω πως έχετε κάνει σημαντικά βήματα. Πέρυσι, φίλοι με αναπηρία μου είπαν πως τοποθετήθηκαν sea tracks, στην παραλία της Λυγιάς, πχ. Αλλά και ότι υπάρχει ολοκληρωμένο πλαίσιο στο πρόγραμμα ολοκληρωμένων προσβάσιμων θαλάσσιων προορισμών και στην Λευκάδα.
Αυτό, είναι εξαιρετικό. Γνωρίζω πως οι ξενοδόχοι, διαμορφώνουν τους χώρους τους με πρόβλεψη προς αυτό. Κι αυτό είναι ένα ακόμη μεγάλο βήμα στην τουριστική προβολή της Λευκάδας.
Νομίζω πως η Λευκάδα αποκτά πλέον ξεκάθαρα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά στο ζήτημα της ελεύθερης

πρόσβασης και αυτό να ξέρετε πως θα αποτυπωθεί και στην τουριστική κίνηση.