της
Βιβιαννας Βαρδη
Ο Θοδωρής Χαλiκιάς είναι πλέον ο νέος αντιπεριφερειάρχης Λευκάδας. Αφήνει οριστικά τα θρανία και τη ζωή του ως μαθηματικός διπλά στους μαθητές του.
Η χθεσινή πρώτη ημέρα στο σχολείο ήταν ιδιαιτέρα δύσκολη γι αυτόν. Ένας άνθρωπος βαθιά συναισθηματικός με μια ιδιαίτερη σχέση με τα παιδιά, παρά του ότι δίδασκε ένα δύσκολο μάθημα, βρέθηκε στο σχολείο του με άλλο ρόλο. Τα παιδιά τον υποδέχτηκαν με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Ο ίδιος δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνηση του. «Κύριε μας αφήσατε», ήταν οι πρώτες λέξεις των μαθητών του. «Κύριε θα μας λείψετε» του έλεγαν κάποιοι άλλοι. Ο ίδιος τα αγκάλιαζε , τους ευχόταν, δεν μπορούσε να εγκαταλείψει το προαύλιο του σχολείου αν δεν αποχωρούσαν και οι τελευταίοι μαθητές με τα βιβλία στο χέρι. «Θα έρχομαι να σας βλέπω και να με ρωτάτε ότι θέλετε», τους απαντούσε. Πετάξαν από τη χαρά τους όταν τους είπε ότι έστω και για μια ώρα θα επιστρέψει στην τάξη να τους κάνει μάθημα. Σε μια τέτοια μοναδική στιγμή θελήσαμε να μας πει τα συναισθήματα του:
Είναι μια πολύ συγκινητική ημέρα για μένα γιατί αρχίζει μια ακόμη σχολική χρονιά από τις πολλές στη διάρκεια της επαγγελματικής μου θητείας …χωρίς εμένα στα θρανία δίπλα στα παιδιά. Εγώ μέχρι και το τέλος Ιουνίου δούλευα σε αυτό σχολείο. Γι αυτό μόλις ήρθα εδώ , με άλλο ρόλο πλέον, πήγα και κάθισα στο γραφείο των καθηγητών στη θέση μου. Μέχρι και τον Αύγουστο εξ άλλου εγώ ήμουνα σε αυτό το σχολείο και εργαζόμουν…
Σήμερα;
Σήμερα εκτός από μια τελετή για την έναρξη της σχολικής χρονιάς εγώ το είδα και σαν αποχαιρετιστήρια ημέρα μια και μετά τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών που είχα επιστρέψει για να ολοκληρώσω την υπηρεσία μου πολλοί από τους συναδέλφους μου απουσίαζαν ενώ τα παιδιά είχαν τελειώσει με τις υποχρεώσεις τους και δεν κατάφερα τότε να τα δω. Στην ουσία σήμερα είναι σαν να έχω τελειώσει και την πολύχρονη θητεία μου σαν εκπαιδευτικός, διότι μετά τα πέντε χρονιά που θα ολοκληρωθεί ο κύκλος μου σαν αντιπεριφερειάρχης, θα μπω και στη διαδικασία της συνταξιοδότησης. Επομένως είναι και ένα αποχαιρετιστήριο στο τελευταίο σχολείο που υπηρέτησα.
Οι συνάδελφοι σας τι σας έλεγαν;
Οι συνάδελφοι μου κατ αρχήν, όλο αυτό το διάστημα της προεκλογικής μου προσπάθειας και μετά την εκλογή μου με υποστήριξαν, ήταν χαρούμενοι που μέσα από αυτό το σχολείο υπάρχει ένας ακόμη άνθρωπος σε αυτή τη θέση. Θα έρχομαι να τους βλέπω γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Μάλιστα σκέφτομαι να έρθω και στην τάξη που είχα πέρυσι σαν μαθηματικός να κάνω μια ώρα μάθημα.
Πως το αποφασίσατε;
Πέρυσι είχα την τύχη, και ίσως αυτό με στενοχωράει περισσότερο, να έχω δυο καταπληκτικά τμήματα. Το Α1 της Α Λυκείου που το 80% ήταν άριστοι μαθητές και μια θετική κατεύθυνση που φέτος δίνει πανελλαδικές και που νομίζω ότι θα κάνει τη διαφορά. Πολύ καλοί και άριστοι μαθητές. Και αυτοί στενοχωρήθηκαν, αν και πιστεύω ότι ο συνάδελφος που θα με αντικαταστήσει θα κάνει και αυτός σωστά τη δουλειά του, που δεν θα είμαστε φέτος μαζί. Είχαμε μια σχέση καθηγητή με μαθητές ιδιαιτέρα σπάνια. Σήμερα που τους βρήκα εδώ η πρώτη κουβέντα που άκουσα ήταν ένα γιατί… «Γιατί κύριε μας αφήσατε και δεν θα είστε φέτος μαζί μας». Όταν ένα παιδί σε ρωτάει «γιατί με άφησες» σε στεναχωράει, ανεξάρτητα με το τι έχεις επιλέξει να κάνεις και ανεξάρτητα αν οι υποχρεώσεις σου είναι πλέον περισσότερες και διαφορετικές. Όλα αυτά τα χρόνια η σχέση μου με τους μαθητές μου ήταν άριστες. Δεν το λεω εγωιστικά. Ίσως γιατί και γω έχω τρία παιδιά που διάβαζαν, που σπούδαζαν και ζούσα καθημερινά τις ίδιες αγωνίες με τους μαθητές μου από την πλευρά του γονιού.
