Σοκ μας προξένησε η εικόνα που κατέγραψαν οι κάμερες στις 17-01-2011, στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας. Ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής κ. Νίκος Μιχαλολιάκος αποχωρώντας από ένα επεισοδιακό δημοτικό συμβούλιο, χαιρέτησε φασιστικά! Η χρυσή αυγή συγκέντρωσε ποσοστό 5,3% στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές και ο εκπρόσωπος της, με μια έδρα στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας βρίσκεται πλέον εκτός περιθωρίου και εντός του πολιτικού χάρτη της χώρας. Με την ενέργεια του αυτή ο κ. Μιχαλολιάκος κατάκτησε ακόμη μια επιτυχία: άνοιξε ορθάνοιχτα την πόρτα της δημοσιότητας. Οι δημοτικοί σύμβουλοι της Αθήνας αλλά και όλοι οι πολίτες διαπίστωσαν ότι «εκείνοι » που δήθεν αγνοούσαν πήραν πια το «μικρόφωνο» στα χέρια τους. Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει βεβαίως από φασιστικούς χαιρετισμούς. Δεν μπορούμε όμως ούτε να αγνοήσουμε ούτε να προσπεράσουμε το φαινόμενο. Επικίνδυνες πολιτικές και απόψεις, ακραίες πρακτικές, έχουν φτάσει να παρουσιάζονται στα μάτια μας και στα μάτια των παιδιών μας, οικείες, ακίνδυνες, γραφικές ίσως και πάντα καλυμμένες με τον μανδύα της νομιμότητας και της «δημοκρατικότητας». Αιτία η πλύση εγκεφάλου που υφιστάμεθα από τα ΜΜΕ. Πριν εκπλαγούμε και αγανακτήσουμε με το φασιστικό χαιρετισμό του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής, ας αναλογιστούμε το φαινόμενο του ΛΑΟΣ ή το φαινόμενο Ψωμιάδη. Ξεκίνησαν σαν γραφικοί, περιθωριακοί, υπερεθνικιστές, κάποιοι απ’ αυτούς, απομονωμένοι σε μια μικρή τηλεοπτική συχνότητα. Όσοι τότε είχαν μιλήσει με σκεπτικισμό για τα φαινόμενα αυτά θεωρήθηκαν υπερβολικοί. Σήμερα εξαιτίας της προβολής τους από τα ΜΜΕ έχουν γίνει αναπόσπαστο συστατικό της Ελληνικής πραγματικότητας. Η άναρχη «δόμηση» του τηλεοπτικού τοπίου η έλλειψη κανόνων, αρχών και δεοντολογίας έχει επιφέρει τη «νομιμοποίηση» του λόγου τους . Ο κ. Καρατζαφέρης με τις «χαριτωμένες» ατάκες και τις «εξυπναδούλες» του έχει γίνει ο καλύτερος «συζητητής» των τηλεοπτικών μας δελτίων. Επειδή κανένας από τους δημοσιογραφικούς μας αστέρες δεν έχει πρόθεση να ασχοληθεί με τις ιδέες τους σε βάθος, και επειδή ο λόγος τους είναι εύκολος και εύπεπτος βρίσκουν θέση σε κάθε τηλεοπτική εκπομπή. Η υπερπροβολή τους έχει σαν αποτέλεσμα να παρουσιάζονται οικείοι, προσηνείς, απενοχοποιημένοι, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Έτσι π.χ ο μεν κ. Καρατζαφέρης μας εμφανίζεται ως ένας «καλοσυνάτος» θειος, ο δε κ. ψωμιάδης –με τα «φιλολαϊκά» του αισθήματα – ως το παιδί του λαού, που η εκάστοτε επανεκλογή του νομιμοποιεί κάθε παρανομία και αυθαιρεσία που διαπράττει. Πρόσφατα στην Αριζόνα των ΗΠΑ η Αμερικάνικη κοινωνία θρήνησε τα πρώτα θύματα μιας ακροδεξιάς τηλεοπτικής προπαγάνδας των «υγιών» στοιχείων της Αμερικάνικης κοινωνίας απέναντι στις «σοσιαλιστικές» πρακτικές του προέδρου Ομπάμα. Σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης , σαν αυτή που βιώνουμε, το έδαφος γίνεται πρόσφορο για να επωαστεί το αυγό του φιδιού. «Ο πιο επικίνδυνος φασισμός δεν είναι εκείνος που έρχεται με τις σημαίες και τα λάβαρα του. Είναι ο ύπουλος, καθημερινός, που σταλάζει δηλητήριο στις συνειδήσεις του κόσμου, όταν, ανύποπτος ακούει συζητήσεις για τα πιο καθημερινά του προβλήματα».* Ο κίνδυνος που ελλοχεύει δεν απειλεί εμάς, αλλά τα παιδιά μας που βρίσκονται ανυπεράσπιστα από «μνήμες», ατομικές ή συλλογικές. Όπως επισημαίνει και ο ιστορικός Eric Hobsbawm στον “Aιώνα των άκρων”: «Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και ανατριχιαστικά φαινόμενα του τέλους του εικοστού αιώνα είναι η καταστροφή του παρελθόντος ή μάλλον των κοινωνικών μηχανισμών που συνδέουν τη σύγχρονη εμπειρία του ανθρώπου με εκείνη των προηγούμενων γενιών. Οι περισσότεροι νεαροί άνδρες και γυναίκες, στο τέλος του αιώνα, αναπτύσσονται μέσα σε κάποιου είδους μόνιμο παρόν από όπου απουσιάζει η οποιαδήποτε οργανική σχέση με το δημόσιο παρελθόν των καιρών τους. Όταν χαθεί η μνήμη, συνήθως η εμπειρία βιώνεται πανάκριβα»! Βιολέττα Σάντα * « Εποχή»
