Του Παναγιώτη Καββαδά
Οι ημέρες των εορτών για εμένα πάντοτε ήταν ευκαιρία «περισυλλογής». Αυτή την περίοδο που αισθάνεσαι την ανάγκη να είσαι κοντά στους συγγενείς και τους φίλους σου, σου δίνεται η ευκαιρία να «φιλοσοφήσεις».
Εμένα προσωπικά με επηρεάζει πολύ αρνητικά το γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο διαπιστώνω και την απώλεια φίλων μου…. Αυτό είναι φυσικό να με στεναχωρεί πολύ. Πόσο μάλλον εάν ένας από αυτούς είναι μια ισχυρή προσωπικότητα που με συνδέουν πολλά, έχει μεγάλη και πολλαπλή εμβέλεια και η απώλεια του είναι πολύ αισθητή, το κενό δε που αφήνει στον περίγυρο στην τοπική κοινωνία δεν είναι δυνατό να καλυφθεί.
Ένας από αυτούς ήταν ο ΝΙΚΟΣ ΒΡΕΤΤΟΣ ο απλός νεαρός κάτοικος της Νικιάνας, μετέπειτα μετανάστης, εργάτης του μόχθου του μεροκάματου, αργότερα μεγάλος επιχειρηματίας που διέπρεψε στην Αμερική.
Ο Νίκος Βρεττός από το μικρό χωριό της Νικιάνας «κατέκτησε» την Αμερική.
Μεγάλος οραματιστής και τέλος ο «φτιαγμένος» πολύ επιτυχημένος οικονομικός παράγοντας.
Πάντοτε εκτιμούσα τον ΝΙΚΟ ΒΡΕΤΤΟ για πολλά επιτεύγματά του αλλά κυρίως για το γεγονός ότι ξεκίνησε την ζωή του με αγώνα και μόχθο, με μεγάλη προσπάθεια, με αντίξοες συνθήκες χωρίς ουσιαστική βοήθεια. Ήταν καθαρά αυτοδημιούργητος. Έφυγε από ένα μικρό χωριό πήγε σε μία αχανή χώρα χωρίς καλά – καλά να ξέρει και την γλώσσα και αυτά που πέτυχε είναι πραγματικά αξιοθαύμαστα.
Αλλά ο σκοπός που γράφω αυτά τα λόγια είναι για να τονίσω και να υπογραμμίσω κάτι άλλο. Την αποδεδειγμένη ΛΕΥΚΑΔΟΛΑΤΡΕΙΑ του. Αυτή που έκανε αυτόν τον μεγάλο επιχειρηματία που μπορούσε να επενδύσει οπουδήποτε στον πλανήτη να διαλέξει την γενέτειρα του για να διαθέσει, να καταθέσει τους κόπους τόσων χρόνων. Θα μπορούσε να επενδύσει αλλού με πολλαπλά οικονομικά οφέλη. Και όμως προτίμησε την Λευκάδα. Οι επιχειρήσεις που έκανε εδώ αξιόλογες και κερδοφόρες. Απασχολούν πολλούς νέους και νέες και συντελούν αποφασιστικά στην προσπάθεια για την πρόοδο και την ανάπτυξη του τόπου μας.
Μέχρι το τέλος της ζωής του εργαζόταν ασταμάτητα και ήταν παράδειγμα εργατικότητας προς μίμηση για τα στελέχη και τους υπαλλήλους του.
Θεωρώ ότι μια τέτοια ξεχωριστή προσωπικότητα με την μεγάλη προσφορά στην Λευκάδα- γιατί περί προσφοράς πρόκειται- δεν θα έπρεπε να μείνει απαρατήρητη και ασχολίαστη. Η σημαντική και ενδιαφέρουσα πορεία του και η κατάληξη του εδώ όπου διέθεσε τον εαυτό του και την περιουσία του είναι άξια για ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΠΑΙΝΟ.
Επαναλαμβάνω το γεγονός ότι ηθελημένα επένδυσε στην Λευκάδα γνωρίζοντας ότι θα ωφεληθεί επιχειρηματικά ελάχιστα έως καθόλου. Το γεγονός αυτό κατά την δική μου προσωπική άποψη αποτελεί μεγάλη προσφορά στον τόπο!!!
Γι αυτό πιστεύω ότι ο Δήμος Λευκάδας έστω και μετά θάνατον πρέπει ιδιαίτερα να τον τιμήσει. Η ονομασία ενός δρόμου με το όνομα του θα ήταν μια δίκαιη και άξια αναγνώριση.
Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να τιμώνται και να αναγνωρίζονται για να γίνονται παραδείγματα προς μίμηση των νεοτέρων…
Ο Νίκος έφυγε, όπως θα φύγουμε όλοι. Πέρασε στην αντίπερα όχθη… διάβηκε όμως την πύλη της αιωνιότητας γιατί θα τον θυμόμαστε πάντα για τα έργα του, για τον χαρακτήρα του και για την προσφορά του.
