του Θανάση Αγγελή Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι Έλληνες υπέφεραν πολλά από τους Τούρκους κατακτητές. Για να έχει δικαίωμα στη ζωή, ο ραγιάς έπρεπε να καταβάλλει τον περίφημο κεφαλικό φόρο. Ειδικά οι άπιστοι Έλληνες, έπρεπε να πληρώνουν και το φόρο της γης, για να έχουν τη δυνατότητα καλλιέργειας αυτής. Μας θεωρούσαν κατώτερους, γι’ αυτό, όταν συναντούσαν Τούρκους στο δρόμο, έσκυβαν το κεφάλι και ο εξευτελισμός ήταν καθημερινό φαινόμενο. Πολλοί ήταν αυτοί τότε που εγκατέλειψαν τη χώρα για τας Ευρώπας, μη δεχόμενοι τυφλή υποταγή στους κατακτητές. Υπήρξαν, όμως και πολλοί άλλοι, που πλήρωσαν με τη ζωή τους την ανυπακοή στους αφέντες. Ο φόβος του κατακτητή σε αρκετές περιπτώσεις μόνιασε την τελευταία στιγμή τους Έλληνες, παρά την προαιώνια κατάρα της διχόνοιας που διακατέχει αυτή τη φυλή. Βέβαια, όλα αυτά συνέβαιναν με την σπάθη του κατακτητή να επικρέμεται επί της κεφαλής των υποδούλων Ελλήνων. Στις μέρες μας, τα πράγματα αν τα κοιτάξουμε με μια δεύτερη ματιά, έχουν πολλές ομοιότητες με εκείνη την εποχή. Απλά, η σπάθη αντικαταστάθηκε με το ευρώ, που τόσο ποθήσαμε και αγαπήσαμε. Ο κεφαλικός φόρος της τρόικας έγινε πλέον δυσβάσταχτος, αφού οι ίδιοι τον προκαλέσαμε με τους άφρονες πολιτικούς που πάλι εμάς οι ίδιοι φροντίζαμε να εκλέγουμε. Το δικαίωμα στην επιλογή συρρικνώθηκε και έγινε δίλημμα, με αποτέλεσμα μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Η Ευρώπη του Βορρά μας αποκαλεί γουρούνια και κατώτερους ως ανθρώπινα όντα, μη παραγνωρίζοντας ότι το γουρούνι πρέπει να αποδώσει πίσω αυτά που του πρόσφερε χρόνια. Βλέπετε, ακόμη και τα ζώα οφείλουν στα αφεντικά. Ο εξευτελισμός μας έγινε καθημερινό φαινόμενο από τις άβουλες μάζες του Βορρά και ζητούν κάθε μέρα όλο και περισσότερα. Όχι, δε θέλουν να χαθούμε βιολογικά. Τους συμφέρει να υπάρχουμε ως σκλάβοι της, εμείς, αλλά και οι επερχόμενες γενιές που θα μας ακολουθήσουν. Οι νέοι μας, σιγά σιγά αλλά συνεχώς με επιταχυνόμενους ρυθμούς, εγκαταλείπουν τη χώρα, ψάχνοντας για ένα καλύτερο μέλλον, σε κάποια άλλη χώρα, μην αντέχοντας να πληρώσουν για κάτι που αυτοί δεν υπέγραψαν. Οι εκλεγμένοι άρχοντες, αντί τελικά να συμφωνήσουν που θα πάμε, διαφωνούν εσωκομματικά, προσπαθώντας να αποποιηθούν ευθύνες για την πορεία που μας οδήγησε εδώ που φτάσαμε. Από την άλλη πλευρά, οι βολεμένοι, που δεκαετίες τώρα παρασιτικά και αχόρταγα κατέτρωγαν τις σάρκες αυτής της χώρας, αρνούνται να καταλάβουν ότι θα χαθούν κι αυτοί μαζί με τους πολλούς. Σίγουρα, υπάρχουν και κάποιοι που κερδίζουν ακόμη και σήμερα. Είναι αυτοί που κατάκλεβαν πολλές δεκαετίες τον ιδρώτα των υπολοίπων, μη συνεισφέροντες αυτά που έπρεπε, πλουτίζοντας στις μέρες της φαινομενικής ευδαιμονίας. Είναι οι ίδιοι που κερδίζουν πάλι δανείζοντας σε μας αυτά που έκλεβαν προγενέστερα και μάλιστα με απεχθείς όρους, αφού φρόντισαν τον κλεμμένο πλούτο τους να μεταφερθεί στο εξωτερικό. Υπάρχει ελπίδα; Ναι, υπάρχει ελπίδα αν μονιάσουμε μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή. Αυτό που έγινε προχθές το βράδυ, σε όλες τις πλατείες της χώρας μας, δείχνει ότι ο λαός κατάλαβε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για διχόνοια. Μένει πλέον να το καταλάβουν και οι πολιτικοί ταγοί… Διαφορετικά, τα πράγματα θα ο0δηγηθούν εκεί που όλοι φοβόμαστε. Το όπλο πλέον δεν είναι στο τραπέζι, αλλά στον κρόταφο δικαίων και αδίκων.
add a comment
