Δεν είναι υπερβολή πλέον να πούμε ότι η χώρα διανύει τις τελευταίες ημέρες της… Κάτι σαν τις «τελευταίες ημέρες της Πομπηίας», αλλά για διαφορετικούς λόγους εμείς. Η καταστροφή είχε προβλεφθεί και αναφερθεί κατ’ επανάληψη και ενώ όλοι το γνώριζαν και το έβλεπαν, ουδείς, πλην ελαχίστων, το ομολογούσε δημόσια. Σήμερα, όλοι ρίχνουν αναθέματα στο Δ.Ν.Τ. και στην ΤΡΟΪΚΑ, λες και αυτοί ήρθαν με το στρατό τους και μας κατέλαβαν παρά τη σθεναρή αντίσταση που προβάλαμε. Δεν έχουμε το θάρρος, έστω και την ύστατη στιγμή, να παραδεχθούμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που τους καλέσαμε ως σωτήρες μας, γιατί αποδειχθήκαμε ανίκανοι να είμαστε αφέντες στην πατρίδα μας. Το Σεπτέμβριο 2009 έγραφα από το βήμα που μου παραχωρεί ο «Λευκαδίτικος Λόγος»: «Δυστυχώς πτωχεύσαμε» και μόνο που κάποιοι δε με έριξαν στην πυρά, διότι με αυτά που γράφω έλεγαν δημιουργώ αναστάτωση στον «κυρίαρχο λαό». Αρκετοί επικαλέσθηκαν ότι δεν έχω τις απαραίτητες οικονομικές γνώσεις για να ασχολούμαι με τέτοια θέματα κ.λπ. Σίγουρα, δεν είμαι ο ειδήμων οικονομολόγος, αλλά έχω τη δυνατότητα να καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να ξοδεύεις περισσότερα από αυτά που εισπράττεις και, μάλιστα, όταν αυτά που ξοδεύεις, δεν επενδύονται για να σου αποδώσουν στο μέλλον. Βέβαια, δεν είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που λειτουργούσε έτσι, αλλά αυτό δεν πρέπει να αποτελεί άλλοθι για όλους ανεξαιρέτως όσους κυβέρνησαν τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση. Έτυχε πρόσφατα να δω στο διαδίκτυο μια διάλεξη του καθηγητή οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης Richard D. Wolff που αναφέρθηκε στο πρόβλημα της Ελλάδας και είπε: «Η Ελλάδα, όπως όλες οι καπιταλιστικές χώρες, μπαίνουν συνεχώς στο δίλημμα (και αυτό είναι μια αντίφαση του συστήματος) με τους πολιτικούς να προβληματίζονται από μια θεμελιώδη δυσλειτουργία. Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι θέλουν την κυβέρνηση να τους υπηρετεί και όχι να τους βάζει φόρους. Ο λαός θέλει επίσης το ίδιο. Η κυβέρνηση να τους ωφελεί και να μην τους φορολογεί. Αυτό, όμως, φέρνει τους πολιτικούς σε μια πολύ άσχημη θέση. Από τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις χρειάζονται τα χρήματα για την πολιτική τους δράση. Από το λαό χρειάζονται τους ψήφους. Με ποιο τρόπο, όμως, θα χειριστούν αυτό το δίλημμα; Η λύση: Δώσε και στις δύο πλευρές αυτό που θέλουν και μη φορολογείς κανέναν, το δε πρόβλημα το λύνεις με δανεισμό. Είναι μια πολύ καλή λύση… Ο λαός δε γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει (αλλά ούτε και να μάθει θέλει) φόρους δεν πληρώνει ή, εν πάσει περιπτώσει, αυτούς που τους αναλογούν. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πλούσιους, γιατί παίρνουν αυτά που θέλουν, φόρους δεν πληρώνουν αλλά έχουν και έξτρα μπόνους. Τα χρήματα που δεν πληρώνονται σε φόρους είναι τα χρήματα που δανείζουν την κυβέρνηση για να καλύψει το έλλειμμα που θα υπάρξει μελλοντικά. Αυτός είναι και ο λόγος που οι πλούσιοι δεν ενοχλούνται από τα ελλείμματα, γιατί κερδίζουν διπλά! Εάν η κυβέρνηση χρειάζεται να πάρει χρήματα για να πληρώσει τα προγράμματά της, μπορεί να πάει στους πλούσιους και τις επιχειρήσεις και να τους φορολογήσει. Δεν κάνει όμως αυτό. Αντίθετα, δανείζεται χρήματα από αυτούς!!! Το έλλειμμα είναι μια υπηρεσία προς τους πλούσιους. Στη συνέχεια, αναφέρεται ο κ. Wolff στο ποσοστό των πλουσίων της Αμερικής με πάνω από 30.000.000 $ επενδύσεις σε χαρτοφυλάκια και ομόλογα, χωρίς να υπολογίζεται ακίνητη περιουσία, έργα τέχνης, κοσμήματα κ.λπ. Μονάχα χαρτοφυλάκια μετοχών και ομολόγων. Αν λοιπόν δεχθούμε τα ίδια ποσοστά πλουσίων Ελλήνων, αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας μας, θα λέγαμε: Ότι αν φορολογούσαμε με ένα 10% επιπλέον τους πλούσιους της χώρας μας, θα εισέπραττε το κράτος ποσό ίσο με αυτό που αντιστοιχεί στο ετήσιο έλλειμμα που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια. Και να φανταστείτε ότι στους πλούσιους θα έμενε νόμιμα το υπόλοιπο 90% κάθε χρόνο από αυτά που θα κέρδιζαν. Βέβαια, θα χρειάζονταν να πληρώνουν και τα μεσαία εισοδήματα αναλογικά προς τα κάτω και όχι 10% που θα ήταν για τους πλούσιους. Οι μικροί δε θα χρειάζονταν τότε να σηκώσουν δυσανάλογα βάρη ούτε να γίνουν περικοπές κοινωνικών προγραμμάτων – δαπανών – μικροσυντάξεων κ.λπ. Αυτά, όμως, δεν έγιναν ποτέ για τους προαναφερόμενους λόγους της αμφίδρομης σχέσης κυβερνήσεων και πλουσίων. Έτσι, φτάσαμε στο σημείου του διλήμματος να μας λένε: «Θα σε μαχαιρώσω ή θα σε στραγγαλίσω», αν δεν πάρω πίσω αυτά που χρόνια σας δάνειζα και μάλιστα με τον τόκο που θέλουμε εμείς. Επίσης, μη σας εξαπατούν ότι οι πλούσιοι θα ξόδευαν λιγότερα σε καταναλωτικά αγαθά αν φορολογούσες με επιπλέον 10% τον πλούτο τους. Όσο πιο φτωχός είσαι, τόσα περισσότερα ξοδεύεις από το εισόδημά σου. Όσο πιο πλούσιος είσαι, τόσο λιγότερο ξοδεύεις σε σχέση με τα εισοδήματά σου. Η χώρα μας, λοιπόν, εδώ και δεκαετίες, ως μέλος του καπιταλιστικού συστήματος, εφάρμοσε το εγχειρίδιο πτώχευσης ανεξάρτητα αν είχε δεξιές ή σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Δανειζόμαστε… Δανειζόμαστε… Δανειζόμαστε… Αυτή ήταν «χρυσή συνταγή» πτώχευσης και είναι από τις ελάχιστες στιγμές στην ιστορία μας που ακολουθήσαμε κάποιο «πρόγραμμα» με τόση συνέπεια. Υπήρχε, βέβαια, και ο κλέψας, του κλέψαντος, ω μίζα. * Ο Richard D. Wolff υπήρξε καθηγητής του σημερινού πρωθυπουργού στο κολλέγιο Άμχερστ της Μασαχουσέτης… Εδώ κάτι είναι λάθος, ή ο δάσκαλος δεν τα έλεγε σωστά, ή ο μαθητής κατάλαβε άλλα…
