του Θανάση Αγγελή Καθημερινά ακούμε ότι χρειάζεται ανάπτυξη για να μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση. Σ’ αυτό αναφέρονται σχεδόν όλα τα κόμματα. Λόγια που μένουν λόγια γιατί απλά κανείς δεν ασχολείται μεθοδικά με το θέμα. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχει γίνει καμιά σοβαρή επένδυση στην χώρα σ΄ αυτό που θέλουν να λένε ανάπτυξη. Ειδικά τα κόμματα εξουσίας το μόνο που κάνουν είναι να ερίζουν μεταξύ τους αλλά ταυτόχρονα και εντός αυτών χωρίς να δείχνουν ότι ενδιαφέρονται για την χώρα μας. Για δεύτερη φορά βρεθήκαμε ακυβέρνητο καράβι από το 1974 σε στιγμές κρίσιμες. Η εσωστρέφεια κυριαρχεί μεταξύ των λεγόμενων στελεχών για το ποιος δεν θα χάσει την καρέκλα στις επόμενες εκλογές. Δεν τους έφτανε το ότι οδήγησαν τη χώρα μας σε όλα αυτά τα χάλια, γνωρίζοντας εκ των προτέρων την αδιέξοδη πολιτική που ακολουθούσαν, ζητούν και πάλι να τους δοθεί το δικαίωμα να μας σώσουν… Ποιοι; Οι ψεύτες, οι κλέφτες, οι ανίκανοι, αυτοί που κάθε βράδυ βγαίνουν στα ΜΜΕ ως παράσιτα σε ένα άψυχο πολιτικό σύστημα κατ’ ευφημισμό δημοκρατία, που οι ίδιοι δημιούργησαν και προσφέρουν λωτούς λησμονιάς στον κοσμάκη που δεν βλέπει ελπίδα. Η μόνη ανάπτυξη που έχει γίνει είναι η αύξηση του αριθμού των κοράκων, που με ληστρικές μεθόδους αρπάζουν ότι έχει απομείνει από μισθωτούς, συνταξιούχους και μικροεπαγγελματίες. Αν θέλουν να τους πιστέψουμε ότι ενδιαφέρονται για μας ας χαρίσουν στο δημόσιο κορβανά τις βουλευτικές-υπουργικές τους αποζημιώσεις και ας ανοίξουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς στην Ελβετία. Βέβαια δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά ειδικά αυτοί που έχουν κληρονομικά δικαιώματα ως πρίγκιπες στην εξουσία ας μας αδειάσουν κάποτε τη γωνιά. Στις προηγούμενες εκλογές κομματάρχης μου έλεγε να πω στον γιό μου τι να ψηφήσει… Του απάντησα ότι το παιδί μου δεν πάσχει από αυτισμό για να του πω τι να πράξει… Η μόνη ελπίδα πλέον γι αυτόν τον τόπο είναι η νέα γενιά, αρκεί να μην την πατρονάρουμε, όπως κάναμε τόσα χρόνια και να της ζητάμε να πληρώσει τις δικές μας αμαρτίες. Ψάχνουν λένε οι νέοι για δουλειά και δεν βρίσκουν. Σωστά, δεν υπάρχουν δουλειές αλλά μπορούν να στήσουν οι ίδιοι τη δική τους δουλειά και μάλιστα στον πρωτογενή τομέα. Η Ολλανδία είναι μια μικρή χώρα σε έκταση σχεδόν η μισή Ελλάδα. Παρόλα αυτά είναι η μεγαλύτερη γαλακτοπαραγωγική χώρα στην Ευρώπη αλλά και σε εξαγωγές κρέατος, τυριών και τώρα τελευταία κηπευτικών, παρά τις αντίξοες κλιματολογικές συνθήκες. Έχουν βεβαίως ταυτόχρονα και βιομηχανία σύγχρονη, μα το κυριότερο, είχαν και έχουν πολιτικούς άξιους για την πατρίδα τους που εμείς δεν είχαμε. Επειδή όμως μέχρι να αποκτήσουμε υπεύθυνους πολιτικούς με όραμα για την πατρίδα μας, μήπως μπορούσαμε στο δικό μας νησί να κάνουμε κάτι; Η Λευκάδα προς το παρόν ως κύρια πηγή εσόδων έχει τον τουρισμό για μόλις τρεις μήνες τον χρόνο. Σίγουρα δεν μπορεί να ζήσει κανείς με τρεις μήνες δουλειά και να κάθεται τους άλλους εννιά… Αν όμως αξιοποιούσαμε τη γη μας με βιολογικές καλλιέργειες, μιας και δεν έχουμε μεγάλες εκτάσεις για ποσότητα παραγωγής, να στραφούμε στην ποιότητα που έχει μέλλον σίγουρο; Αντί να περιμένουμε πότε θα φυσήξει να πέσουν οι ελιές στα δίχτυα να ακολουθούσαμε άλλες μεθόδους που να παράγουν βιολογικό λάδι, δεν θα ήταν καλύτερα; Το ίδιο στα εναπομείναντα αμπέλια με τα κρασοστάφυλα αλλά και το τσίπουρο. Οι φακές στο οροπέδιο της Εγκλουβής έχουν αποκτήσει πλέον τη φήμη που τους αξίζει, παρότι κάποιοι τσαρλατάνοι προβαίνουν σε απατεωνιές. Το μέλι που είναι εξαιρετικής ποιότητας στη νότια Λευκάδα, προϊόν περιζήτητο στις αγορές είναι και αυτό σημαντικό. Πέρα όμως από αυτά υπάρχουν και άλλα, όπως η ρίγανη που μπορεί να ευδοκιμήσει στις ξερολιθιές, τα φραγκόσυκα, το τσάι του βουνού και πολλά άλλα που δεν είμαι ειδήμων να αναφέρω. Μήπως όμως δεν φτάσαμε στον πάτο και απαξιώνουμε δουλειές που θα μας εξασφαλίσουν την επιβίωση, αλλά και γιατί όχι και τη διαβίωση; Τα βιολογικά προϊόντα κερδίζουν έδαφος καθημερινά στις αγορές του εξωτερικού και αυτός ο τόπος, ένα από τα μεγαλύτερα βίο κλίματα προσφέρεται γι αυτό. Γιατί να μην γίνουμε ένα νησί παραγωγής βιολογικών προϊόντων και να έχουμε δυο πόδια μαζί με τον τουρισμό; Χρειάζεται όμως δουλειά και όρεξη για να κάνεις ρόζους στα χέρια από ότι στον πισινό. Δεν πρέπει όμως να περιμένουμε από το ανύπαρκτο κράτος να μας ανοίξει τα μάτια. Μόνοι μας πρέπει να σκεφτούμε για το μέλλον μας και αν το θελήσουμε θα το καταφέρουμε. Σάμπως τον τουρισμό στην Λευκάδα τον έφερε το κράτος; Απλά κάποιοι μικροεπιχειρηματίες την δεκαετία του 70’ «εκμεταλλεύτηκαν» στην αρχή τον Ωνάση, αλλά μετά το αγώγι ξύπνησε τον αγωγιάτη…. Νέοι εσείς που έχετε όρεξη για δουλειά μπορείτε να κάνετε πολλά μιας και αρκετοί από εσάς γνωρίζεται «γραφή και ανάγνωση». Μπορεί η Λευκάδα να έχει πολύ πέτρα αλλά έχει και γωνιές με ευλογημένο χώμα.
add a comment
