Πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε άνθρωπος είναι αποκλειστικός και μόνος υπεύθυνος για την τροπή που παίρνει η ζωή του και είναι στο χέρι του να επιλέξει ποιο δρόμο θα ακολουθήσει.
Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ ότι τη σήμερον ημέρα, οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας, είναι κάτι σαν τους δρόμους του Ψυχικού: άμα δεν είσαι της περιοχής, καταλήγεις να κάνεις κύκλους και να επιστρέφεις διαρκώς στο ίδιο σημείο.
Τώρα, αν είσαι και γυναίκα, η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, καθ’ ότι στις μέρες μας επικρατεί και μια γενικότερη σύγχυση σχετικά με το ρόλο του «αδύναμου φύλου».
Κάποτε τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα: Η θέση της γυναίκας ήταν στο σπίτι της, να κρατάει το νοικοκυριό, να φροντίζει τα τέκνα της και να μαγειρεύει ένα πιάτο φαΐ. Γυναίκα ίσον μητέρα, σύζυγος και νοικοκυρά.
Για πολύ καιρό, αυτό ήταν το status qvo και κανείς δεν είχε παράπονο (εκτός από εκείνες των οποίων οι σύζυγοι τύχαινε να είναι κομματάκι νευρικοί και τις έκαναν μπλε μαρέν άνευ λόγου και αιτίας).
Πλύνε, ράψε, μαγείρεψε, όμως, έφτασε ο κόμπος στο χτένι και οι γυναίκες μπούχτισαν να υπηρετούν τους προκομμένους τους.
Ξύπνησαν, λοιπόν, μια ωραία πρωία, κοίταξαν το Μήτσο που ροχάλιζε μακάρια στο πλευρό τους κι αναρωτήθηκαν: «Συγνώμη κύριε, ποιος είστε; Και γιατί πρέπει να σας ανέχομαι; Τέλος η καταπίεση. Από εδώ και μπρος, ένα είναι το σύνθημα: ισότητα».
Και για του λόγου το αληθές, έκαψαν καμιά εκατοστή σουτιέν.
Καλά ως εδώ. Ας κάνουμε ένα fast forward και ας έρθουμε, τώρα, στο σωτήριο έτος 2014, που η δε γυνή δεν φοβείται τον άνδρα και είναι όλοι ευχαριστημένοι (εκτός από μερικούς οπισθοδρομικούς που δεν λένε να εννοήσουν ότι η εποχή του «γυναίκα, παντόφλες» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί).
Ας αφήσουμε στην άκρη τον οικονομικό και κοινωνικό αχταρμά της εποχής και ας πάρουμε ως δεδομένο ότι τώρα είμαστε απόλυτα ελεύθερες να καθορίσουμε τις ζωές μας.
Έστω, δηλαδή, ότι είμαι τυχερή και ότι κάνω μια δουλειά που αγαπώ.
Έστω ότι βρήκα και τον ιδανικό Μήτσο και αποφασίσαμε από κοινού, ως ισότιμοι που είμαστε, να συμβάλουμε στη διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους, που αποτελεί ως γνωστόν και το φυσικό μας προορισμό.
Υπάρχει μήπως κάποια νέα τεχνολογία που δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου, η οποία παρατείνει το 24ωρο σε 60ωρο;
Γιατί διαφορετικά, μόνη λύση είναι η κλωνοποίηση.
Να παραγγείλω 5-6 βερσιόν του εαυτού μου, να στέλνω μία για δουλειά, την άλλη να διαβάζει το παιδί, μια τρίτη να αναλαμβάνει τα οικιακά, άλλη μία να εκπληρώνει τα συζυγικά καθήκοντα, μία να ξεκουράζεται και μια να παίρνει σβάρνα τα μπουζούκια, παρέα με τους αντίστοιχους κλώνους των φιλενάδων μου.
8 ώρες εργασία, 8 ξεκούραση και 8 διασκέδαση.
Τζάμπα ξεκληρίστηκαν τόσοι άνθρωποι το Μάη του ’68;
Πολύ πρέπει να το φχαριστιούνται οι Μήτσοι του κόσμου…
Πώς είπατε κυρίες μου; Θέλετε ισότητα; Βεβαίως, πάρτε ολίγη. Μόνο που αυτό δεν είναι ισότητα, ο γάμος του Καραγκιόζη είναι.
Η γυναίκα οφείλει να εργάζεται, για να είναι ανεξάρτητη. Διότι, αν μια ωραία πρωία, του έρθει του αξιότιμου Δον Μήτσου να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, δεν θα πρέπει να βρεθεί ξεκρέμαστη.
Η γυναίκα οφείλει να αναλαμβάνει τα οικιακά, διότι μπορεί να επιτύχαμε την ισότητα, όμως η Ελληνίδα-μάνα παραμένει αξία ακλόνητη.
Ένα περίεργο πράγμα, ακόμη και η πιο απελευθερωμένη γυναίκα, μόλις αποκτήσει γιο, μεταμορφώνεται αυτόματα σε αντίγραφο της πεθεράς της.
Η μεταλλαγμένη αυτή γυναίκα, ανατριχιάζει στην ιδέα ότι ο κανακάρης της μπορεί να πιάσει σκούπα και του τριβελίζει το μυαλό να προσέχει, μη βρεθεί καμιά πανούργα και τον τυλίξει. Ανάθεμα αυτό το Οιδιπόδειο.
Η γυναίκα οφείλει να φροντίζει και τον εαυτό της, διότι γυναίκα είναι βρε αδερφέ, όχι ο Σάκης ο υδραυλικός.
Τρέχει λοιπόν σαν την τρελή σε κομμωτήρια και σε spa, πασαλείβεται με λάσπες και φύκια για να εξολοθρεύσει κάθε υπόνοια –θου κύριε- κυτταρίτιδας, ξοδεύει μια περιουσία σε ρούχα και καλλυντικά και στήνεται ώρες ολόκληρες μπροστά στον καθρέφτη, αγωνιώντας για το αν θα αρέσει στο Μήτσο, που κορδώνεται σα γύφτικο σκεπάρνι, επειδή ως γνωστόν σε κάθε Μήτσο αντιστοιχούν τρεις από εμάς (την ίδια στιγμή, του ιδίου φαίνεται να του διαφεύγει το γεγονός ότι είναι ο Μήτσος και όχι ο Μπραντ Πιτ).
Έπειτα, είναι και αυτό το θέμα της μητρότητας. Ένστικτο είναι αυτό, μπορείς να πας κόντρα στη φύση;
Νέες υπαρξιακές αναζητήσεις, εκεί. Κάπου πριν τα 30 ξυπνάει το βιολογικό Μπιγκ Μπεν και φέρνει τα πάνω κάτω.
Στο σημείο αυτό, παρατηρείται το εξής ενδιαφέρον φαινόμενο: Οι μέχρι πρότινος απελευθερωμένες και δυναμικές γυναίκες, αρχίζουν να κλονίζονται, ο βιολογικός δείκτης χτυπάει κόκκινα, ο προκομμένος ο Μήτσος δεν λέει να τις στεφανωθεί και εκείνες παραπαίουν μεταξύ της άρνησης (εγώ, Μήτσο μου, είμαι μονδέρνος άνθρωπος, δεν με ενδιαφέρουν γάμοι, παιδιά και τα σχετικά) και της υστερίας “εγώ πότε θα γίνω μάνα;”.
Αποτέλεσμα: γενηθήτω το χάος.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το μόνο που έχουμε καταφέρει τελικά, είναι να χάσουμε τα αβγά και τα πασχάλια.
Αντί να κάνουμε αυτό που λέει η καρδιά μας, προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε αυτό που δεν είμαστε, αλλά θα έπρεπε να είμαστε, και αγχωνόμαστε που δεν μπορούμε να είμαστε.
Και κάπως έτσι πλουτίζουν οι Dr.Phill ανά τον κόσμο και κάνουν θραύση τα Prozac.
Δύσκολοι καιροί για πριγκήπισσες…
Πηή: Γράφει η Αστέρω απο το Eyedoll.gr
