ΚΟΙΝΩΝΙΚΑΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

Ωδή για τον «Απόλλων» της μνήμης μας…

 

Του Ανδρέα Κάτσενου

Η Λευκάδα προσπαθεί να γυρίσει σελίδα και να αφήσει πίσω της τον πύρινο εφιάλτη που λίγο έλειψε, Αυγουστιάτικα, να κάνει στάχτη όλο το ιστορικό κέντρο της πόλης. Οι ζημίες ανυπολόγιστες. Θλίψη παντού, που γεννά η τραγωδία. Παραλίγο μια νέα Πομπηία. Από ένα λάθος, μια κακή στιγμή, μια αβλεψία, ένα τυχαίο γεγονός, μέσα σε τρείς ώρες.

Και πίσω από τα αποκαΐδια και τους τελευταίους καπνούς άνθρωποι με σκυμμένα κεφάλια που έχασαν το βιός τους. Του κόπους μιας ζωής. Όλα τους τα υπάρχοντα κι αναζητούν μια νέα αρχή στη ζωής τους.

Δυστυχώς, η Λευκάδα ζει συχνά πυκνά καταστροφές, κυρίως, από σεισμούς κι από τραγικά γεγονότα αλλά πάντα οι άνθρωποί της βρίσκουν τη δύναμη να ξαναχτίζουν τη ζωή τους από την αρχή. Κυριολεκτικά από το μηδέν. Έχω βιώσει δύο καταστροφές από σεισμούς στο νησί και οι παλαιότεροι ακόμα περισσότερες. Ξαναχτίστηκε όμως το νησί με κόπο και ιδρώτα χρόνων. Το ευτύχημα ήταν πάντα κοιτώντας με ανακούφιση προς το θρονί της Παναγιάς, πάνω στο λόφο, την Κυρά Φανερωμένη αν είχαν χαθεί ανθρώπινες ζωές. Αυτή τη φορά μέσα στο κακοτυχία δεν υπήρξαν θύματα. Κι αυτό είναι το σημαντικότέρο από όλα.

Αυτή τη φορά όμως η πύρινη λαίλαπα δεν έκανε διακρίσεις. Χτύπησε κι ένα κομμάτι από την ιστορία του νησιού. Τον ιστορικό Κινηματογράφο «Απόλλων» που είχε χτιστεί το 1928. Ένα κομμάτι από την προσωπική ζωή του κάθε Λευκαδίτη. Χάθηκε η ιστορία. Θα μείνουν οι μνήμες με την ελπίδα ότι η Πολιτεία θα συνδράμει να στηθεί και πάλι αυτός ο απλός αλλά ιστορικός χώρος. Ήταν το κέντρο αναφοράς για όλους μας από την παιδική ηλικία. Εκεί γνωρίσαμε τη περίφημη «Μαθητική» κάθε Σάββατο και τον καλό παλιό ελληνικό κινηματογράφο.

Με το χώρο του «Απόλλωνα» είχα και μια ιδιαίτερη σχέση χάρις την παλιά ιδιοκτήτρια του κινηματογράφου την κα Τούλα Σκληρού και την καλή μου φιλόλογο Μαρία Κολοκύθα οι οποίες με μύησαν στην έβδομη τέχνη. Εκεί, λοιπόν, πέρασα πολλές ώρες από τη μαθητική μου ζωή, όταν ως μέλος του ΔΣ της Κινηματογραφικής Λέσχης, έζησε τη δεύτερη μεγάλη και τελευταία αναλαμπή της. Κι όταν χρόνια αργότερα το 1995 επί Δημαρχίας Κώστα Σταματέλου, ως Δημοτικός Σύμβουλος, συνέβαλα και εγώ στην αγορά του κτιρίου από το Δήμο για να γίνει ουσιαστικά από τότε το Πολιτιστικό Κέντρο της πόλης.

Σήμερα απόμειναν μόνο τα αποκαΐδια να θυμίζουν κάτι από το παρελθόν. Η Πολιτεία οφείλει να ευαισθητοποιηθεί και όλοι μαζί οι Λευκαδίτες να ξαναχτίσουμε τη κυψέλη Πολιτισμού της μικρής μας πόλης. Γιατί «Απόλλων» σημαίνει μνήμες, παρελθόν, ανέμελα χρόνια, στιγμές χαράς, μοναδικές στιγμές. Από τη σκηνή του πέρασαν πολιτικοί, καλλιτέχνες, επιστήμονες, λογοτέχνες, άνθρωποι που έγραψαν ιστορία. Κι αυτή την ιστορία οφείλουμε να την συνεχίσουμε σε μια νέα περίοδο με τη συμβολή όλων.