Συνέντευξη στην
Βιβιάννα Βαρδή
Και ξαφνικά μια ιδέα που δεν ήταν τίποτε άλλο από την ανάγκη οι εικόνες των παιδικών μας χρόνων να έρθουν ξανά στην επιφάνεια σαν ένα ανέμελο παραμύθι γίνεται πραγματικότητα. Η Μίρκα και η Μαριάννα Ζακυνθινού θέλησαν να μας ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο, στην αθωότητα της παιδικής μας ψυχής, με ένα μοναδικό τρόπο… Μέσα από την έκθεση ανέκδοτης παλιάς φωτογραφίας που θα ξεκινήσει στις 12 Οκτωβρίου στην αίθουσα Θ. Στάμος στην πλατεία Μαρκά. Ένα ταξίδι που γι αυτές ξεκίνησε όταν μια ιδέα της Μίρκας αγκαλιάστηκε από την Μαριάννα και οι δύο μαζί ξεκίνησαν την συλλογή παλαιών φωτογραφιών , ανέκδοτων μέχρι τώρα που οι Λευκαδίτες άνοιξαν τα σεντούκια της ζωής τους για να τις βρουν και να τις δώσουν. Φωτογραφίες που η κάθε μια έχει την ιστορία της που το κιτρίνισμά της είναι το πέρασμα μιας ζωής… Και δεν θα είναι μια απλή έκθεση. Θα είναι μία διαφορετική έκθεση. Δεν θα υπάρχουν λεζάντες με ονόματα, ημερομηνίες και τοποθεσίες… Θα υπάρχουν λεζάντες με μικρά κειμενάκια ψυχής, με λέξεις που θα κάνουν τον επισκέπτη να νοιώσει την φωτογραφία…Κειμενάκια που γράφτηκαν μέσα από τη φόρτιση των αναμνήσεων μέσα από την ανάγκη να εκφραστούν τα συναισθήματα της φωτογραφίας… Λίγο πριν την έκθεση συναντηθήκαμε με την Μαριάννα και την Μίρκα, μιλήσαμε για όλη αυτή την προσπάθεια ενεργοποιήσεις των αναμνήσεων και φωτογραφήθηκαν με μία διάθεση μικρού παιδιού στα στενά της πόλης που μεγάλωσαν, που αγαπούν και ζουν… Με διάθεση αυτή η έκθεση να ταξιδέψει όσο περισσότερο γίνεται… Να τη δουν οι Λευκαδίτες της διασποράς και όχι μόνο…
“Η αλήθεια είναι ότι αυτή ήταν ιδέα της Μίρκας. Πέρυσι τέτοια εποχή την είχε πει για πρώτη φορά , ξεχάστηκε κάπου και ξανάρθε στο προσκήνιο φέτος την άνοιξη. Μόλις μου το είπε ενθουσιάστηκα. “, θα μας πει η Μαριάννα.
Κοιτάζω τη Μίρκα που άρχισε να ξεδιπλώνει τις σκέψεις της για την έκθεση και πως προέκυψε όλο αυτό το υλικό.
“Ξεκίνησε από τις αναμνήσεις μου… Αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις που είχα από τα παιδικά μου χρόνια, που ήταν πολύ καλά. Αυτό με βοήθησε πολύ στην μετέπειτα ζωή μου. Συνειδητοποίησα ότι κάθε φορά που μου συνέβαινε κάτι κακό δεν είχα παρά να ανατρέξω σε αυτά τα χρόνια. Κάτι που μου συνέβαινε αυτόματα. Οπότε σιγά – σιγά αυτές τις μαυρόασπρες εικόνες τις είχα κάνει σαν βιώμά μου… Ήταν κάτι σαν ψυχοθεραπεία για μένα. Στην ουσία όλο αυτό ξεκίνησε όταν άρχισα να ανεβάζω φωτογραφίες στο facebook που πάντα τις συνόδευα με μία νοσταλγική λεζάντα. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα μπορούσα να βρω φωτογραφίες της Λευκάδας από άλλους συμπολίτες μας νέους η και παλαιότερους που θα είχαν σίγουρα κάποιο αρχείο. Και να συνοδεύονται από ανάλογα κείμενα” …
* Δεν θα είναι λοιπόν μία συνηθισμένη έκθεση φωτογραφίας….
Σίγουρα δεν θα είναι…. Κάθε φωτογραφία δεν θα αναφέρει πρόσωπα γεγονότα , κτίρια , ημερομηνίες. Η αφορμή για την λεζάντα που θα υπάρχει από κάτω θα είναι η φωτογραφία. Θα είναι γραμμένη με ένα λυρικό, ας τον πούμε , τρόπο ώστε αυτός που θα την δει να μπει στην ουσία της φωτογραφίας από αυτό που θα διαβάσει …στη λεζάντα της. Γιατί πίσω από κάθε φωτογραφία υπάρχει η νοσταλγία μιας Λευκάδας που δεν θα επιστρέψει… Και επειδή η ζωή είναι ένας φαύλος – κύκλος το μόνο σίγουρο είναι ότι γυρνάμε πάντα πίσω στην παιδικότητά μας. , θα μας πει η Μίρκα . Και η Μαριάννα συμπληρώνει: “Πιστεύω ότι θα μπορούσε εύκολα να γίνει μία έκθεση παλιάς φωτογραφίας εντελώς τυποποιημένη με ημερομηνίες, ονόματα και τοποθεσίες. Δεν θέλαμε να γίνει αυτό. Θέλαμε κάτι άλλο…”
* Αυτές οι λεζάντες πως γράφτηκαν;
Με δάκρυα… θα μας πει αυθόρμητα η Μίρκα….
* Πότε αρχίσατε να μαζεύετε φωτογραφίες;
Μαριάννα: Από τον περασμένο Ιούνιο ουσιαστικά. Κάθε απόγευμα είχαμε την καθιερωμένη συνάντηση για να βλέπουμε τις καινούριες φωτογραφίες που μαζεύαμε. Συγκεντρώσαμε πάνω από 150 φωτογραφίες που θα έπρεπε να διαλέξουμε ποιες θα είναι αυτές που θα ετοιμαστούν για την έκθεση. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε αμέσως. Μόλις τους εξηγούσαμε τι θα γίνει ενθουσιάζονταν και προσπαθούσαν να βρουν αγαπημένες τους φωτογραφίες για το αρχείο μας. Αυτό που ακούγαμε συνέχεια ήταν “τι ωραία ιδέα είναι αυτή”…
* Χτυπάγατε πόρτες ;
Και πόρτες χτυπήσαμε , και τηλέφωνα παίρναμε , βρίσκαμε κόσμο και του ζητούσαμε. Αυτό ήθελε πολύ δουλειά…
Ποια ήταν η στιγμή που σας συγκίνησε περισσότερο από όλο αυτό το ταξίδι στις αναμνήσεις;
Μαριάννα: Η στιγμή που σκεφτήκαμε ότι πρέπει να πάρουμε κάποια χορηγία για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα αυτής της έκθεσης και απευθυνθήκαμε στο ΤΑΟΛ. Και δεν ήταν τυχαίο ότι βρήκαμε αυτούς τους ανθρώπους. Το ΤΑΟΛ είναι συμβολισμός για την Λευκάδα , είναι η ιστορία της και ένας τέτοιος φορέας θα θέλαμε να είναι σε αυτή την έκθεση. Ταίριαζε με την έκθεση. Και το δέχτηκαν με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Τους συγκίνησε και μας συγκίνησε η προθυμία τους…
* Αυτή η έκθεση θα πρέπει να την δουν πολλοί περισσότεροι Λευκαδίτες από αυτούς που θα έρθουν στην αίθουσα Στάμος.
Μίρκα: Φυσικά. Το έχουμε σκεφτεί και εμείς. Ήδη έχουμε μιλήσει με τον πρόεδρο της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών αλλά και με άλλους φορείς της διασποράς ώστε να μπορέσει να …ταξιδέψει…
* Μία φωτογραφία που σας εντυπωσίασε όταν την είδατε;
Μαριάννα : Με εντυπωσίασε μία φωτογραφία που μας έδωσε η Ελευθερία Βρεττού και είναι το κτίριο του ΤΑΟΛ στα καλουπώματα. Μία άλλη είναι η αείμνηστη Ζωή Σίδερη με μία φίλη της σε στενό της πόλης.
* Μια σκέψη λοιπόν υλοποιήθηκε…
Μαριάννα – Μίρκα : Υλοποιήθηκε γιατί είχε πολύ μεράκι… Δουλέψαμε με αγάπη και σεβασμό απέναντι σε αυτές τις αναμνήσεις και στους ανθρώπους που μας τις εμπιστεύθηκαν….
