Βουβό, θλιμμένο, δακρυσμένο ήταν σήμερα το νησί της Λευκάδας. Σήμερα παίχτηκε η τελευταία πράξη για τον Γιώργο… Πλήθος κόσμου γέμισε ασφυκτικά την Μητρόπολη για να αποχαιρετήσουν το πιο γλυκό, ευγενικό και διακριτικό παιδί της πόλης. Το Γιώργο Φραγκούλη. Για να βρεθούν και να συμπαρασταθούν στην τραγική μητέρα Κατερίνα και τα δυό του αδέρφια το Σάκη και το Γιάννη… Για να δώσουν κουράγιο στην μητέρα που αποχαιρετά το παιδί της…
Και ήταν όλοι εκεί από τις Αρχές του τόπου μέχρι τον απλό πολίτη που απλά τον γνώριζε εξ όψεως. Τι κουράγιο να δώσει κανείς όμως σε αυτή την οικογένεια; Ακόμη και οι ιερείς έψαλλαν με τρεμάμενη φωνή. Εκεί έξω από το μαγαζί του, έξω από το σπίτι του λύγισαν και οι πλέον ψύχραιμοι. Το μεγάλο χωρίς επιστροφή ταξίδι είχε ξεκινήσει… και ήταν επιλογή του. Εμείς όλοι θα τον θυμόμαστε σαν την πιο ευγενική παρουσία , σαν τον άνθρωπο που μόνο χαμόγελο θα μπορούσε να δώσει… Στους δικούς του το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι “οι δικοί μας άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ. Πεθαίνουν πάντα μαζί μας”
