Το βιβλίο του Δημητρίου Π. Φατούρου (1907-1995) με τίτλο <<Το θαύμα του “Ορφέα>>. παρουσιάστηκε στο Κήπο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης .
Ένα βιβλίο που είναι απόσπασμα ενός βιβλίου με τίτλο «Η ζωή μου»,που αλλάζει κάποια πράγματα για το ξεκίνημα των Γιορτών Λόγου και Τέχνης που φέτος συμπληρώνουν τα 62 χρόνια…
Η κυρία Μαρία Ρούσου καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους. «Σας καλωσορίζουμε στην παρουσίαση του βιβλίου <<Το θαύμα του Ορφέα>> με αποσπάσματα από τις σημειώσεις του Δημήτρη Φατούρου με τίτλο <<Η ζωή μου>>. Είναι πραγματικά μεγάλη χαρά και συγκίνηση για μένα να συμμετέχω στην εκδήλωση αυτή.. Όλοι δουλεύουμε με τον Ορφέα. Οι εμπειρίες κάθε προέδρου, αυτά που ζει στη θητεία του στον «Ορφέα», θα μπορούσε να αποτελούσαν υλικό για ένα τόμο. Όμως, εκτός από ιδρυτικό μέλος που έγραψε την ιστορία του «Ορφέα» μέχρι το 1988, το τόλμησε μόνο ο τιμώμενος Δημήτριος Φατούρος, πρόεδρος του Ορφέα το 1952 στο έκτο διοικητικό του συμβούλιο. Οι σημειώσεις του Δημήτρη Φατούρου είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσουν σημαντικό στοιχείο στο συνολικό αρχείο του «Ορφέα» που οραματιζόμαστε, φιλοδοξούμε και σχεδιάζουμε να συγκεντρώσουμε -ελπίζω πριν τα 90 χρόνια του «Ορφέα»- σε συνεργασία με τους συντελεστές-υπευθύνους των τμημάτων, ώστε να αξιοποιηθεί το τεράστιο αρχειακό υλικό, μέρος του οποίου χρησιμοποίησα το 2012, ως τεσσαρακοστός πρόεδρος του «Ορφέα», στην έρευνα με αφορμή την επέτειο των 75 χρόνων στο ανατυπωμένο εφημεριδάκι από τις Λευκαδίτικες Σελίδες, όπου περιλαμβάνονται τα ονόματα όλων των διοικητικών συμβουλίων από το 1937 και συνοπτικά σταχυολογημένη η δραστηριότητα του Ορφέα . Αξίζουν συγχαρητήρια στην οικογένεια Φατούρου για την πρωτοβουλία, στο διοικητικό συμβούλιο του Ορφέα, στον κ. Κώστα Κατωπόδη και τον Τριαντάφυλλο Σκλαβενίτη και σε όλους τους άξιους συντελεστές για την υλοποίηση του βιβλίου και της εκδήλωσης.»
Στη συνέχεια Ο Πρόεδρος του Ορφέα κ. Δημήτρης Περδικάρης ανέφερε:
«80 χρόνια ζωής ενός σωματείου δεν είναι κάτι που μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Χωρίς απαιτήσεις και ανταλλάγματα ήταν και η προσφορά του Δημήτρη Φατούρου στην οικογένεια του Ορφέα και στα πολιτιστικά γεγονότα του τόπου μας. Διότι η ιστορία γράφεται με μελάνι, δε σβήνεται και δεν μπορεί να αλλοιωθεί και όσοι αγωνίστηκαν για τον πολιτισμό του μικρού μας τόπου οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε και να τους ευγνωμονούμε αιώνια. Με αυτά τα λίγα λόγια χαιρετίζω την έκδοση αυτή .μια καταγραφή της ιστορίας του Ορφέα το 1952 του τότε Διοικητικού συμβουλίου για το ξεκίνημα των γιορτών λόγου και τέχνης που φέτος συμπληρώνονται τα 62 χρόνια. Γιατί κανένας δεν μπορεί να καπηλεύεται την ιστορία των Γιορτών, οι οποίες ξεκίνησαν σαν ιδέα από τον Ορφέα το 1952 και θεωρούμε ότι του αρμόζει η ανάλογη τιμή και αναφορά όταν μιλάμε για αυτές. Ευχαριστούμε την οικογένεια Φατούρου για την πολύτιμη προσφορά της. Πιστεύω πως οι Λευκαδίτες θα το υποδεχτούν με αγάπη».
Ο συγγραφέας Δημήτριος Π.Φατούρος ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας :΄ ΄Αν ρωτήσετε ποια είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της χρονιάς τη μέρα που έρχεται στη Λευκάδα και ως την πιο δυσάρεστη μέρα είναι εκείνη που φεύγω από τη Λευκάδα γιατί δεν την έχω χορτάσει.. Για μένα σήμερα αυτή η ευτυχία έχει έναν τόνο παραπάνω, για πολλούς και διαφόρους λόγους.
Γιατί αυτό το βιβλίο; Θα έλεγα ότι όσοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ συμμετέχουμε σε μία γιορτή για τη χαρά της ζωής. Είναι ένα βιβλίο που έχει σχέση με την ανθρώπινη δημιουργία,, το ανθρώπινο κουράγιο, το ανθρώπινο θάρρος, την ανθρώπινη τόλμη και νομίζω ότι και αυτά είναι χαρακτηριστικά της ιδιαίτερης πατρίδας της Λευκάδας. Αυτό το βιβλίο, έτσι όπως έχει γίνει, έχει μια ιδιαιτερότητα. Θα την έλεγα ότι έχει μια λευκαδίτικη ιδιαιτερότητα. Δεν γράφτηκε ποτέ από τον συγγραφέα του. Είναι ένα απόσπασμα από ένα μεγαλύτερο βιβλίο που λέγεται ‘’Η ζωή μου’’, το οποίο εμπλουτίσαμε με τη βοήθεια των αγαπητών φίλων, με έρευνα από τα γενικά αρχεία του κράτους…Ευχαριστούμε πάρα πολύ την κα Παπακώστα… Φτιάξαμε ένα βιβλίο, το οποίο δεν έγραψε ποτέ ο συγγραφέας. Έγραψε ένα απόσπασμα και ούτε μας εξουσιοδότησε ποτέ να το κάνουμε βιβλίο.Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ τον παππού να μας πει, κάποτε να βγάλετε αυτό το βιβλίο. Επίσης, ο τίτλος είναι δικός μας: ‘’Το Θαύμα του Ορφέα’’. Βέβαια δεν είναι εντελώς δικός μας, γιατί τον πήραμε από το κείμενο, από αυτά τα οποία γράφει, ο Δημήτριος Πέτρος Φατούρος, ο παππούς μας και θα εξηγήσω μετά γιατί μιλάμε για το «Θαύμα του Ορφέα». Γιατί κάναμε αυτό το βιβλίο. Γιατί δημιουργήσαμε αυτή την έκδοση και μάλιστα σε ένα πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα; . Κατ΄ αρχήν πήραμε αυτή την πρωτοβουλία για να τιμήσουμε τη μνήμη του παππού μας και πατέρα μας. Δεν το κρύβω ότι αυτή ήταν η πρώτη αιτία. Ξέρετε στην οικογένειά μας οι Γιορτές, Λόγου και Τέχνης, το φεστιβάλ ήταν κομμάτι της οικογενειακής μας παράδοσης. Εγώ παιδάκι θυμάμαι τον παππού μου να ασχολείται με τις Γιορτές, αν και είχε πάψει να ασχολείται πολύ, μετά το 1965. Τον Θυμάμαι στην πρώτη σειρά των Γιορτών, κι αυτό μου έκανε φοβερή εντύπωση. Είναι λοιπόν ένα χρέος προς τον παππού μας.Είναι ένα χρέος όμως γιατί στην διαδικασία αυτή περάσαμε πολλά,είναι ένα χρέος και προς τα άλλα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του «Ορφέα» του 1952 και επιτρέψτε μου να τα αναφέρω: Απόστολος Μέξης, Ειρηνοδίκης Λευκάδιος, Πανταζής Κοντομίχης(καθηγητής του Γυμνασίου Λευκάδος), Ευστάθιος Μαυρομάτης(έμπορος), Γεράσιμος Περδικάρης(επαγγελματίας),Σπυρίδων Περδικάρης(υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας),και Πάνος Ροντογιάννης(καθηγητής του Γυμνασίου Λευκάδος). Οι Γιορτές ήταν κομμάτι της οικογενειακής μας παράδοσης. Κάποια στιγμή προσπάθησα να καταλάβω ποια ήταν η συμμετοχή αυτή. Δηλαδή, γιατί ο παππούς μου είχε τόση στενή σχέση με τις γιορτές. Μέχρι που ξαναδιάβασα με την ωριμότητα του ανθρώπου των 45 ετών το βιβλίο αυτό και ιδιαίτερα το απόσπασμα για τις γιορτές του 1952 και κατάλαβα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον ίσως συναρπαστικό κείμενο το οποίο εξηγεί πως επτά άνθρωποι το 1952 δηλαδή τρία χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου στη Λευκάδα και τρία χρόνια πριν την έναρξη του Φεστιβάλ Αθηνών ,οραματίζονται τη δημιουργία ενός φεστιβάλ. Είναι επτά άτομα της μεσαίας κοινωνικής τάξης θα έλεγα . Δεν έχουν χρήματα, μόλις έχουν αναλάβει καθήκοντα στον Ορφέα και φιλοδοξούν μέσα σε δύο μήνες να έχουν διοργανώσει τις Γιορτές. Δεν φιλοδοξούν να κάνουν μία μικρή γιορτή, αλλά φιλοδοξούν να κάνουν κάτι μεγάλο. Μιλάμε για το 1952,έχουν έρθει, ήδη συναντήσει τον Καραντινό σκηνοθέτη του Εθνικού Θεάτρου και ξεκινάνε μία διαδικασία οργάνωσης γιορτών το ανέβασμα του θεατρικού έργου του Νίκου Κατηφόρη «Ο Φωτεινός» και μάλιστα στο χώρο στον οποίο διαδραματίζεται το ίδιο το έργο. Μιλάμε για την εποχή εκείνη και χωρίς πόρους. Μέσα σε αυτό το δίμηνο το οποίο είναι ένα δίμηνο με πάρα πολλές εντάσεις είναι ένα δίμηνο με αντικρουόμενα συναισθήματα, από τον απόλυτο ενθουσιασμό, όταν ο Καραντινός, έχει πει το ναι μέχρι τη στιγμή που ο Νομάρχης Λευκάδος τους ανακοινώνει ότι οι γιορτές δεν θα γίνουν. Αυτά συμβαίνουν σε ένα πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Είναι ένα δίμηνο τόσο πυκνό σε γεγονότα, σε αλληλογραφία, που και εγώ που έχω διαβάσει και το αρχείο και το βιβλίο τόσες φορές δεν έχω καταφέρει ακόμη να τα βάλω σε μία σειρά. . Όταν δηλαδή καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τις γιορτές, ότι υπάρχουν ισχυρές αντιρρήσεις αντιδράσεις δεν υπαναχωρούν, επιμένουν μέχρι το τέλος. Επιμένουν γιατί πιστεύουν ότι έχουν το δίκιο μαζί τους. Οι γιορτές τελικά, όπως ξέρετε, δεν θα γίνουν. Είναι πραγματικά ταγμένοι σε αυτό το οποίο κάνουν..
