Όταν ένας 84χρονος με άνοια…αργοπεθαίνει μόνος!

Πριν περίπου πέντε χρόνια ένα μικρό ιστιοπλοϊκό σκάφος έδεσε στη μαρίνα της Λευκάδας. Από τότε δεν ξαναέφυγε. Ο ιδιοκτήτης του, συνταξιούχος  Άγγλος υπήκοος, αποφάσισε ότι το «λιμάνι» του είναι η Λευκάδα. Και έτσι ζούσε. Κάθε χρόνο έκανε ένα μικρό ταξίδι στην πατρίδα του για να φτιάχνει τα χαρτιά του και να είναι νόμιμη η παραμονή του στη χώρα μας. Τον τελευταίο χρόνο όμως δεν μπόρεσε να πάει.  Μιλάμε για έναν 84χρονο που δεν φτάνουν όλα  όσα μπορεί να κουβαλάει ένας άνθρωπος της ηλικίας του που μένει σε ένα σκάφος, χειμώνα – καλοκαίρι, αλλά πρόσφατα τον χτύπησε  και η άνοια. Μόνος του, με μοναδικούς συμπαραστάτες τούς ανθρώπους που δουλεύουν στην μαρίνα, κάποιες συμπατριώτισσές του και από πλευράς του δήμου την αντιδήμαρχο, Ζωή Σκιαδά η οποία σε συνεργασία και με την μαρίνα προσπαθεί να δώσει λύση αλλά βρίσκει πόρτες κλειστές. . Ο άνθρωπος αυτός, όπως μας τόνισε και ο διευθυντής της μαρίνας, Σπύρος Δαλός, βρέθηκε στις 20 Νοεμβρίου να έχει φτάσει με τα πόδια στους Σφακιώτες και ευτυχώς να έχει χαρτιά επάνω του και η αστυνομία να ειδοποιήσει  στην μαρίνα και να τον φέρουν πίσω στο σκάφος του. Λίγες μέρες αργότερα λιποθύμησε στο δρόμο και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου, αφού νοσηλεύτηκε μια εβδομάδα περίπου,  η άνοια τον οδήγησε στο δρόμο και πάλι όπου αυτή την φορά τον πρόλαβαν οι νοσηλεύτριες… Τώρα βρίσκεται στο σκάφος του, το οποίο δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση, δεν βγαίνει πια έξω και δύσκολα μπορεί να εξυπηρετηθεί… για να μην πούμε καθόλου! Και εδώ έρχεται η αναλγησία πρωτ’ απ’ όλα της πρεσβείας της χώρας του στην οποία, αν και απευθύνθηκαν από το δήμο δεν έδειξε καμία διάθεση, όχι να βοηθήσει αλλά ούτε να ακούσει το πρόβλημα… Η οικογένειά του αποτελείται  μόνο από δύο αδέλφια στην Αγγλία (ένας μικρότερος και ένας μεγαλύτερος) που μπορεί να μην έχουν καταλάβει καν και την απουσία του. Τι θα γίνει όμως αυτό ο άνθρωπος; Μπορεί να εγκαταλειφθεί σε ένα μισοσπασμένο ιστιοπλοϊκό και να τον φροντίζουν κάποιοι άνθρωποι όταν μπορούν; Είναι αλήθεια ότι προσφέρθηκε το γηροκομείο να τον φιλοξενήσει αλλά ακόμη και γι αυτό χρειάζεται να κινηθεί μια ολόκληρη γραφειοκρατική διαδικασία και να λειτουργήσουν κάποιες υπηρεσίες του κράτους. Πότε θα λειτουργήσουν; Όταν θα είναι πολύ αργά για το συνάνθρωπό μας;