του
Σπύρου Παπουτσόπουλου
Κάθε άνθρωπος στην πορεία της ζωής του βρίσκει συνειδητά ή ασυνείδητα έναν τρόπο να εκφράσει τον εαυτό του, τα συναισθήματα του, ή απλώς καταστάσεις φανταστικές ή πραγματικές. Αυτό είναι για μένα ο χορός.
Μου έδινε πάντα ένα εισιτήριο έκφρασης.
Μπορώ να χαθώ με τον χορό ή να χάσω την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Είναι σαν να μιλώ και να εξηγώ αυτά που νιώθω και δεν εκφράζονται με λέξεις.
Ο χορός και εγώ είμαστε ένα.
Δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς χορό. Είναι καθρέφτης για τα συναισθήματά μου, ακόμη και για την ίδια μου την ψυχή.
Το ίδιο (θέλω να πιστεύω) ισχύει για όλους όσους ασχολούνται με τις Τέχνες.
Ποια είναι η βάση μου αλήθεια….
Ο Λευκαδίτικος κόσμος είναι στη βάση του τραγουδιστής και χορευτής.
Η χορευτική διαδικασία – το λεγόμενο χοροστάσι – είναι άμεσα συνυφασμένο τόσο με τις ευχάριστες εκφάνσεις της ζωής του ( όπως π.χ. ένας αρραβώνας, ένας γάμος, ένα γλέντι, μια κηδεία ), όσο και με τις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας του. Όταν βάρβαροι εχθροί προσπαθούσαν να κατακερματίσουν την εθνική του συνείδηση, δεν έπαψε να χορεύει. Ακόμα και τον καιρό του Τούρκικου σκοταδισμού, πάνω στα βουνά της Ορεινής Λευκάδας.
Τέλος, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη άρρηκτη σύνδεση του Λευκαδίτικου Χορού και κατά επέκταση του Ελληνικού χορού με τη θρησκεία;
Το πανηγύρι είναι ο εορτασμός μιας θρησκευτικής επετείου, που ακολουθεί τη θρησκευτική λειτουργία.
Αυτός λοιπόν είναι ο Χορός. Δισυπόστατος!
Παρών στη χαρά, αλλά και στη λύπη. Γι’ αυτό και μέσα απ’ αυτόν διασκεδάζουμε – μαθαίνουμε – διδασκόμαστε .
Διασκορπίζουμε τον πόνο μας, ευφραίνουμε τις ψυχές μας, παρηγοριόμαστε αλλά και γλεντάμε.
Όποιος λοιπόν προσπαθεί να περιορίσει την έννοια του μέσα στα στενά πλαίσια μιας “ανάλαφρης” και “χωρίς βαθύτερη ουσία διαδικασίας”, πράττει ένα τεράστιο σφάλμα
Το μέλλον…..
Ίσως η μόνη πραγματική ανάκαμψη να επέλθει αν τοποθετηθούμε και προβληματιστούμε για τον τρόπο που διαχέεται η τέχνη και ο πολιτισμός στη σημερινή κοινωνία.
Πέρα από διδακτισμούς και υποδείξεις πολιτικών ιδεολογιών, οφείλουμε να γνωρίζουμε ποια προβλήματα αντιμετωπίζει η πολιτισμός και η διάδοση του (είτε σε θεωρητικό είτε σε πρακτικό επίπεδο καθώς δεν πιστεύω στον διαχωρισμό τους) στις κοινωνικές δομές, να το θέτουμε δημόσια και να συζητούμε γι’ αυτό. Κάποιοι το έκαναν ανέκαθεν και το σύστημα τους πέταξε στο περιθώριο, κάποιοι άλλοι αφομοιώθηκαν ως γραφικοί «διαμαρτυρόμενοι» και κάποιοι, τέλος, βρήκαν τη σιγουριά των σαλονιών (δημόσιων και ιδιωτικών) για να αποκοιμίσουν την ανασφάλειά τους. Σήμερα εν τέλει, το να γνωρίζεις κάτι γι’ αυτή την κοινωνία σημαίνει πάνω απ’ όλα ότι μπορείς να διαλέξεις τον τρόπο που θα την ρωτήσεις για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται – τρόπος που καθορίζει κατ’ επέκταση και τις απαντήσεις που θα λάβεις.
Η κοινωνία έχει μεγάλη δύναμη και αποτελεί όχι μόνο μία βιολογική ύπαρξη αλλά και μία ενεργητική, δυναμική οντότητα. Αξιοποιώντας τις δυνάμεις που έχει «ακούγοντας τες » και μεγιστοποιώντας τις δυνατότητές της, δίνεται στα άτομα η δυνατότητα όχι μόνο να εκφραστούν αποτελεσματικότερα αλλά και να αντιδράσουν, αλλάζοντας όλους τους ανασταλτικούς παράγοντες που θεωρούν ότι τους ‘κρατούν πίσω’.
Πιστεύω ότι ο καθένας μας οφείλει να τιμά όσα θετικά πράττουν οι άλλοι, ακόμα και αν σε άλλες περιπτώσεις έχουν υποπέσει σε σφάλματα.
Δυστυχώς στη σύγχρονη κοινωνία της ανασφάλειας κατακλυζόμαστε από αρνητικά συναισθήματα όπως η απογοήτευση και η αβεβαιότητα για το μέλλον που δημιουργούν συχνά και μια κενότητα, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τα σύγχρονα άτομα να φτάνουν στο σημείο να φοβούνται ακόμα και να αισθανθούν, αναστέλλοντας και καταπιέζοντας τα συναισθήματά τους.
Έτσι, σήμερα, χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τα σύγχρονα άτομα να αφυπνίσουν τα συναισθήματά τους, τις ιδέες τους . Η απελευθέρωση αρνητικών συναισθημάτων μπορεί να αποβεί σωτήρια δημιουργώντας θετικά αποτελέσματα αν τα άτομα μάθουν να τα διαχειρίζονται και να τα εκφράζουν με παραγωγικό τρόπο.
Αντίστοιχα η ενίσχυση θετικών συναισθημάτων και ιδεών μπορεί να προσφέρει στα άτομα πολλαπλά οφέλη και σημαντική βελτίωση τόσο σε επίπεδο υγείας όσο και σε επίπεδο ευκαιριών για εξέλιξη σε διάφορους τομείς της ζωής τους, από την οικοδόμηση περισσότερο ποιοτικών διαπροσωπικών σχέσεων μέχρι τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στο χώρο εργασίας τους.
Καταλήγουμε λοιπόν ότι η κοινωνία μας είναι ο φορέας της ιστορίας, της προσωπικότητας και της συναισθηματικής κατάστασης, οπότε και μέσω της κοινωνίας μπορούν να επέλθουν ουσιαστικές αλλαγές.
Μόνο ενωμένοι και όχι απομονωμένοι (Κοινωνία-Πολιτικοί φορείς-πολιτιστικοί Σύλλογοι) θα έχουμε αποτελεσματικότητα και θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε αυτόν τον τεράστιο πλούτο, αυτήν την χρυσή κληρονομιά που μας άφησαν οι παλαιότεροι « ΓΙΟΡΤΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ – ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΦΟΛΚΛΟΡ – ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ » και τόσα άλλα που ξεπερνάνε μερικές φορές τα όρια της φαντασίας που αναρωτιέται κανείς ότι ένα τόσο μικρό Νησί μπορεί να δημιουργήσει, να διαχειριστεί τόσα πολλά πράγματα.
Φανταστείτε αλήθεια την ζωή μας χωρίς αυτά…
Για να έχω άποψη και σωστή κριτική όμως πρέπει να συμμετάσχω, πρέπει να ενεργοποιηθώ, πρέπει να είμαι μέσα στα πράγματα.
Όλοι τα έχουμε νιώσει, όλοι τα έχουμε βιώσει , αλλά λίγοι μπορούν να περιγράψουν τι ακριβώς εννοούμε όταν μιλάμε για αυτά.
Ας εκλάβουμε λοιπόν τον πολιτισμό μας ως «μνήμη», η οποία θα μας οδηγήσει σε μια συνειδητότητα σε σχέση με την Ιστορία και το ιστορικό γίγνεσθαι. Ας φανούμε γενναιόδωροι απέναντι στον πολιτισμό μας και προσεκτικοί απέναντι στην ιδιαίτερη κατανόηση των συγκεκριμένων περιστατικών και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να διασφαλίσουμε πώς τα κακά έχουν παρέλθει και δεν θα επιτρέψουμε να επανεμφανιστούν.
«Αν η λύτρωσή μας έχει σημασία, αν η αυτοπροβολή μας έχει σημασία τότε η μη-πραγματικότητά μας είναι στ’αλήθεια ανέλπιστη τύχη».
Είναι το πλεονέκτημα να εξελισσόμαστε ανάμεσα σε φαντάσματα.
Η στασιμότητα πληγώνει.
«Θέλω να πω σε όλους να τολμήσουν να παλέψουν σε πιο αντίξοες συνθήκες κι ας ξεβολευτούν».
