ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΠΑΤΤΥ ΚΑΛΟΥ: Με τη δύναμη της μουσικής

Συνέντευξη στην  Μυρσίνη Τσίγκου για την εφημερίδα “Η Λευκάδα ΧΑΛΑΡΑ”

 

Από τα τραγούδια, την εμφάνιση, μέχρι τη στάση ζωής και το αγαπημένο της ροζ ποδήλατο, η Πάττυ Καλού μπορεί σίγουρα να χαρακτηριστεί ως αθεράπευτα ρομαντική. Δεν το κρύβει άλλωστε. “Είναι περισσότερο από οφθαλμοφανές. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει σκόπιμα.”, μου λέει χωρίς δεύτερη σκέψη. Μάλιστα μου εκμυστηρεύεται πως όσοι έχει επιλέξει να είναι δίπλα της, χαρακτηρίζονται κι εκείνοι από ρομαντισμό. “Συμβαίνει τελικά να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε νοιάζονται, σε στηρίζουν και έχουν κοινά πράγματα με εσένα”.

DSC_0633

Η συνάντησή μας, βγαλμένη σαν από ταινία. Ζεστό τσάι σε ένα φιλόξενο και όμορφο μαγαζί της αγοράς, κάπου κοντά στην Πρωτοχρονιά, με γιορτινή ατμόσφαιρα και τη Φιλαρμονική στο φόντο να παιανίζει χαρμόσυνους ρυθμούς.  Ίσως αποτελέσει για εκείνη έμπνευση, καθώς όπως μου λέει, οι άνθρωποι και οι καταστάσεις είναι εκείνες που τις δίνουν ερεθίσματα για δημιουργία.

 

Η συνέντευξη κύλησε ευχάριστα. Περισσότερο σαν μια κουβέντα με μια νέα κοπέλα, που επέλεξε να δημιουργήσει και να παλέψει για τα όνειρά της στον τόπο της. Τα τραγούδια της και οι εμφανίσεις της σε μαγαζιά του νησιού τον τελευταίο καιρό κίνησαν το ενδιαφέρον μου, όπως πολλών ακόμη που την έχουν ακούσει να τραγουδά. Θέλησα να μάθω περισσότερα για εκείνη και τη μουσική της, που όπως φαίνεται είναι όλη της η ζωή.

DSC_0636

Από τα εννιά της σε ωδείο, το ταλέντο φάνηκε από πολύ νωρίς. Ξεκίνησε με κιθάρα, αλλά αργότερα την κέρδισε το πιάνο, η μεγάλη της αγάπη. Δούλεψε σκληρά πάνω στη μουσική για πολλά χρόνια και τελειώνοντας το σχολείο πέρασε στη σχολή Αρχιτεκτονικής στην Πάτρα.  Αυτό, βέβαια, δεν θα μπορούσε να την σταματήσει από την μουσική της πορεία και την ανάγκη της για δημιουργία. “Πέρασαν μόνο λίγοι μήνες προσαρμογής και αμέσως άρχισα να ψάχνω για ωδείο, για δασκάλους μουσικής και προσπαθούσα να βρω τρόπους για να μπω στους μουσικούς κύκλους της πόλης. Ευτυχώς το κατάφερα. Συνέχισα τα μαθήματα πιάνου και πήρα το πτυχίο μου στο πιάνο αλλά και στην ενορχήστρωση. Θέλοντας να ολοκληρώσω τις γνώσεις μου, πήρα και πτυχίο αντίστιξης στην Αθήνα.”, με ενημερώνει. Και συνεχίζει: “Τον δεύτερο χρόνο των σπουδών μου άρχισα να τραγουδάω σε μαγαζιά της Πάτρας. Βρήκα παιδιά που μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος και δουλέψαμε μαζί πάνω στη μουσική. Κάποια χρόνια παίζαμε όλη τη σεζόν, σε μουσικά στέκια και διάφορες εκδηλώσεις. Έτσι ξεκίνησα επαγγελματικά να τραγουδάω.”

paty3

Πώς, όμως, μπορεί η Αρχιτεκτονική να συνδυαστεί με τη μουσική; Η απάντηση της Πάττυ αυθόρμητη. Χωρίς δισταγμό, μου λέει: “Οι περισσότεροι συμφοιτητές μου ασχολούνταν με κάτι καλλιτεχνικό. Μου έχουν μείνει τα λόγια ενός καθηγητή μου που μας μιλούσε για αυτό που είχε πει ο Γκέτε, πως η αρχιτεκτονική είναι παγωμένη μουσική. Η αρχιτεκτονική έχει σχέση με όλες τις μορφές της τέχνης. Μέσα από τον αρχιτεκτονική έμαθα όλες τις τέχνες μέσα από ένα άλλο πρίσμα.”

 

Την αρχιτεκτονική την αγάπησε. Ίσως, όχι όσο τη μουσική, αλλά η επιτυχία της και σε αυτό τον τομέα, δείχνει έναν άνθρωπο που βάζει στόχους και τους καταφέρνει, με κόπο αλλά και ενθουσιασμό. Η διπλωματική της εργασία (http://issuu.com/eirinitrachana/docs/diplomatiki_trachanaeirini_kaloupat) εστιάστηκε στη Λευκάδα. Μαζί με τη συμφοιτήτριά της, Ειρήνη Τραχανά, έκαναν ανάδειξη του υδροβιότοπου και δημιούργησαν κάποιες διαδρομές μέσα στη λιμνοθάλασσα σε σχηματισμό voronoi. “Συγκεκριμένα πήραμε ως κέντρα τους τόπους όπου συγκεντρώνονται τα πουλιά και δημιουργήσαμε σημεία-στάσεις, όπου θα μπορούσες να έχεις και άλλες εμπειρίες πέρα από την παρατήρηση. Η διπλωματική περιελάμβανε κάποιες επεμβάσεις και στη γύρω περιοχή, με σκοπό να ξαναγυρίσουν τα πουλιά στη λιμνοθάλασσα.”, μου εξήγησε. Η σκληρή δουλειά απέδωσε καρπούς, αφού η διπλωματική τους συμμετείχε στην 8η Μπιενάλε της Βαρκελώνης με θέμα την Αρχιτεκτονική τοπίου, εκπροσωπώντας το Πανεπιστήμιο της Πάτρας.

paty2

Επιστρέφω στο τραγούδι και τη ρωτάω για αυτό: Ποιες είναι οι επιρροές της; Πότε ξεκίνησε να τραγουδά; “Με το τραγούδι ασχολούμαι από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Τρελαινόμουν να βρίσκω κομμάτια που μου άρεσε να τραγουδάω και όλη την ημέρα καθόμουν στο πιάνο, τα έπαιζα και τα τραγουδούσα. Αυτό με γέμιζε. Λάτρευα τον Χατζιδάκι και συνεχίζω να τον λατρεύω. Από πολύ μικρή ηλικία, την πρώτη φορά που άκουσα Χατζιδάκι ένιωσα ένα σκίρτημα. Εκείνο το βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ από τον ενθουσιασμό μου. Από την οικογένειά μου είχα αυτά τα ακούσματα. Άκουγαν ελληνικά και ξένα κομμάτια, παλιά αλλά αγαπημένα από όλο τον κόσμο, που θεωρούνται ακόμη και σήμερα διαμάντια. Τραγούδια που έχουν κάτι να σου πουν. Νομίζω ότι έχω πολύ ωραία ερεθίσματα από την οικογένειά μου.”, απαντάει και μου λέει πως ακόμη και σήμερα ακούει Χατζιδάκι, ενώ κάποιοι από τους νεότερους καλλιτέχνες που θαυμάζει είναι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Έλλη Πασπαλά, η Μαρίνα Δακανάλη, ο Σαββόπουλος, οι Χαΐνηδες.

paty4

Από το κορίτσι που κάθεται στο πιάνο και τραγουδά τα αγαπημένα του τραγούδια, η Πάττυ βρίσκεται σήμερα να έχει ηχογραφήσει επτά δικά της κομμάτια, που έχουν αγαπηθεί από τον κόσμο. Μου εξηγεί την πορεία ως εδώ: “Κάπου στην εφηβεία άρχισα να πειραματίζομαι με δικές μου μουσικές και η ανάγκη αυτή της δημιουργίας εντάθηκε όταν ήμουν φοιτήτρια. Είχα την ανάγκη να κάτσω στο πιάνο και να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Ξεκίνησα να γράφω μελωδίες, αλλά δεν είχα στίχους. Έκανα μια προσπάθεια να γράψω μόνη μου τους στίχους, γιατί δεν ήθελα να βλέπω αυτά τα κομμάτια ως έμβρυα, που δεν μπορούν να μεγαλώσουν. Αλλά το σταμάτησα, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω καθόλου αυτό το κομμάτι. Με την πάροδο του χρόνου και γνωρίζοντας άτομα με αντίστοιχα ενδιαφέροντα, που είχαν στίχους να μου δώσουν, άρχισα σιγά-σιγά να πειραματίζομαι με αυτό. Άρχισα να γράφω μουσική πάνω στους στίχους και έβλεπα να βγαίνει κάτι ενδιαφέρον. Τελικά αυτή ήταν η αφορμή, γιατί στη συνέχεια γνώρισα κι άλλα άτομα, που συνεργαστήκαμε και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε με κάποια κομμάτια που δημιουργήσαμε. Έτσι, δημιουργήθηκαν αυτά τα τραγούδια που κυκλοφορούν και έχει ακούσει ο κόσμος.”

paty5

Πόσο δύσκολο είναι για μια νέα καλλιτέχνη, άραγε, να επιστρέφει στις ρίζες της, όταν έχει συνηθίσει να ζει και να δημιουργεί σε μια μεγαλύτερη πόλη, με πιο ευρύ κοινό, περισσότερα μαγαζιά, περισσότερες ευκαιρίες; “Δεν σου κρύβω ότι όταν αποφάσισα να επιστρέψω στην Λευκάδα, πριν ένα χρόνο, δυσκολεύτηκα πολύ. Ήταν δύσκολο ακόμη και να βρω μουσικούς. Ο κόσμος είναι λιγότερος σε σχέση με μια μεγάλη πόλη όπως η Πάτρα. Τελικά, ο χρόνος λειτούργησε θετικά και πλέον έχω βρει μουσικούς που δουλεύουμε μαζί. Έχουμε αρχίσει να παίζουμε σε διάφορα μαγαζιά. Ανακάλυψα ότι δεν είναι και λίγο να τα καταφέρνεις στον τόπο σου, να προσπαθείς να δημιουργήσεις κάτι όμορφο. Δεν είναι λίγο να γνωρίζεις κόσμο στον τόπο σου, που ασχολείται με τις τέχνες, που έχει κοινά ενδιαφέροντα και να ενώνεις τις δυνάμεις σου με τις δικές τους. Ίσως τελικά αυτή να είναι η βάση μου.”, μου λέει, συμπληρώνοντας πως “Είμαι πολύ ευχαριστημένη με αυτά που έχω. Προσπαθώ να εκμεταλλευτώ την κάθε στιγμή και να πάρω όσα περισσότερα μπορώ από την κάθε μέρα που περνάει, να αξιοποιήσω κάθε ευκαιρία που μου παρουσιάζεται. Αυτή τη στιγμή είμαι σίγουρη για τα βήματά μου. Θέλω να είμαι εδώ και είμαι, θέλω να προσπαθήσω εδώ και προσπαθώ και θέλω να τα καταφέρω εδώ.”. Με ενημερώνει πως αυτό το διάστημα μπορούμε να την απολαμβάνουμε τα Σάββατα στο “Μύλο”, μαζί με τον Κώστα Γουρζή και τον Σάκη Τοκακλίδη.

paty1

Αυτή τη στιγμή έχουν ηχογραφηθεί επτά τραγούδια, με τίτλους “Καντάδα”, “Η αγάπη του χειμώνα”, “Θα ‘θελα”, “Όνειρα”, “Σταλαγματιές”, “Κάτι που ανάβει” και “Τρελός χορός”, σε στίχους κυρίως του Γιάννη Ανυφαντή, αλλά και των Θοδωρή Τσάτσου και Κώστα Λάζαρη. Η μουσική είναι της Πάττυ Καλού, ενώ τις ενορχηστρώσεις έκανε μαζί με τον Στάθη Τσίκρικο και τον κ. Γιώργο Καζατζή. Τα κομμάτια είναι ακόμη σε μορφή demo, αλλά αυτή την περίοδο η Πάττυ και οι συνεργάτες της δουλεύουν προς την κατεύθυνση δημιουργίας ενός CD. Μέχρι να γίνει αυτό, μπορούμε να τα απολαμβάνουμε, ερμηνευμένα από την μελωδική φωνή της Πάττυ, στο διαδίκτυο, καθώς υπάρχουν τόσο στο Soundcloud (ένας διαδικτυακός χώρος που φιλοξενεί τραγούδια νέων καλλιτεχνών) (https://soundcloud.com/pattykalouόσο και στο YouTube. (https://www.youtube.com/playlist?list=PL22iWRgFSmMGcpYWSVj4sX5v7CfL8RxzL)

 

Δυσκολεύεται να ξεχωρίσει κάποιο ως το αγαπημένο της. “Ακόμη κι αν σου πω ένα, μετά από λίγο ίσως αλλάξω γνώμη”, μου λέει. Τελικά αποφασίζει: “Οι “Σταλαγματιές” είναι ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι γιατί με αγγίζει ιδιαίτερα. Αλλά και“Η αγάπη του χειμώνα”, ένα από τα τελευταία που ηχογράφησα, μου δημιουργεί ιδιαίτερα συναισθήματα γιατί νιώθω ότι βούτηξα σε μια άλλη εποχή.”. Στη συνέχεια, αναφέρεται ιδιαίτερα στην “Καντάδα”: “Θέλαμε να κάνουμε κάτι φρέσκο, που να έχει ερείσματα στα νησιά μας, στη θάλασσα, στα ηλιοβασιλέματα, στα συναισθήματα που σου γεννούν όλα αυτά. Γράφτηκε με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο αυτό το τραγούδι. Έχω ακούσει μόνο ωραία πράγματα από τον κόσμο που το έχει ακούσει. Δεν το περίμενα αυτό. Άλλα κομμάτια είχα στο μυαλό μου ότι θα αγαπηθούν περισσότερο. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.”

 DSC_0631

Σε αυτό το σημείο εκφράζει έναν προβληματισμό της σχετικά με το είδος της μουσικής που εκπροσωπεί: “Πολλές φορές σκέφτομαι ότι τα κομμάτια μου δεν είναι πολύ μοντέρνα, ότι ίσως είναι δύσκολο να ακουστούν από νέους ή να παιχτούν στο ραδιόφωνο. Αλλά από την άλλη, είμαι σίγουρη για αυτό που έχω κάνει και το πιστεύω. Οπότε όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.”Αμέσως την ρωτάω αν είναι διατεθειμένη να κάνει “εκπτώσεις” ώστε τα τραγούδια της να γίνουν πιο εμπορικά. Η απάντηση έρχεται αμέσως και χωρίς κανένα ενδοιασμό: “Δεν θα μπορούσα να κάνω υποχωρήσεις. Και ο λόγος είναι απλός: γιατί έτσι δεν θα ήμουν εγώ. Άλλωστε, όταν αρχίζεις να κάνεις συμβιβασμούς, δεν μπορείς να αποδώσεις αυτό που έχεις μέσα σου, γιατί βάζεις ο ίδιος εμπόδια στον εαυτό σου.”

 

Θα παρότρυνε, όμως, ένα νέο παιδί με τα ίδια όνειρα, να προσπαθήσει σε μια Ελλάδα που δεν δίνει ευκαιρίες, σε μια περίοδο που η τέχνη περνάει κρίση; “Αυτό που θα έλεγα και σε έναν νεότερο που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική είναι πως ο καθένας πρέπει να ανακαλύπτει αυτό που έχει μέσα του και αυτό, όσο μπορεί, να το ακολουθεί. Και εγώ εργάζομαι σε διάφορα επαγγέλματα για βιοποριστικούς λόγους, αλλά αυτό που αγαπά κανείς δεν πρέπει να το αφήνει ποτέ, ανεξάρτητα με το πώς θα εξελιχθεί. Είναι μια ανάγκη που δεν πρέπει να την θάψει για κανέναν λόγο.

 

Η κουβέντα μας φτάνει σιγά – σιγά στο τέλος της. Λίγο πριν κλείσω το μαγνητόφωνο, μια κουβέντα αισιοδοξίας από την Πάττυ κλείνει αυτή τη συνέντευξη με τον πιο όμορφο τρόπο: “Τα πράγματα έρχονται τελικά, αρκεί να μην επαναπαύεσαι και να κάνεις υπομονή στις δύσκολες στιγμές. Όταν η καρδιά σου ξέρει πολύ καλά τι είναι αυτό που θέλει να κάνεις, να μην το αφήνεις ποτέ. Και να βλέπεις την κάθε στιγμή ως κάτι μοναδικό, όχι ως κάτι δεδομένο. Να εκτιμάς αυτά που έχεις και που κάνεις κάθε στιγμή.”

 

Την χαιρετώ με ένα μεγάλο ευχαριστώ και με την σκέψη πως η επιτυχία για έναν άνθρωπο με αγάπη σε αυτό που κάνει και σταθερότητα στα πιστεύω του, είναι σίγουρα δεδομένη!