ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
Αυτές τις μέρες το γκρίζο σκέπασε
όλα τα χρώματα του ουρανού μας
μαύρα πουλιά λυπημένα
σχίζουν τον παγωμένο αέρα
που απειλεί να μας αφανίσει,
την ώρα που μόνα παλεύουμε
να σκουπίσουμε το πικρό δάκρυ
της απελπισμένης μας μάνας,
τότε που ορμάμε ν’ αρπάξουμε
ένα ρούχο και μια μπουκιά ψωμί.
Πώς μπορείτε όλοι εσείς οι καλοί
εμάς τα παιδιά των προσφύγων
να μας αφήνετε να κολυμπάμε
και να γεννιόμαστε στις λάσπες,
να μας στερείτε το νερό και
τον ήλιο, να σηκώνετε φράχτες
σε μας που ξεφύγαμε το χάρο
και τον ανθρωποφάγο πόλεμο;
Προσέξτε μόνο το δακρύβρεχτο
απελπισμένο παιδικό μας βλέμμα !
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ- ΝΤΑΝΟΥ
φιλόλογος
add a comment
