Δάνης Κατρανίδης στο «Λευκαδίτκο Λόγο»: «Βρέθηκα στο θέατρο μέσα από την αγάπη και την ανάγκη να επικοινωνήσω με τον κόσμο…» Συνέντευξη Στην Αργυρή Κατωπόδη
Εδώ και αρκετά χρόνια συνάντησα και γνώρισα έναν σημαντικό άνθρωπο και αξιόλογο ηθοποιό. Ένα άνθρωπο που έχει δύο αγάπες στη ζωή του, το Θ. και τη Θ. Μην αναρωτιέστε τι είναι… Το Θέατρο και η Θάλασσα. Ο λόγος για το Δάνη Κατρανίδη. Ένα πολύ αγαπημένο άνθρωπο σε όλους μας. Απλός, προσιτός, χαμογελαστός, ζεστός και πάντα κεφάτος μας ταξιδεύει στην παράσταση του, μας μιλά για το θέατρο και τις σχέσεις των ανθρώπων. Ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι όταν συναντιέται η προετοιμασία με την ευκαιρία… τότε είσαι τυχερός.Και αυτός είναι ένας τυχερός άνθρωπος. Ένας θαλασσινός που αγαπάει τη Λευκάδα , που την επισκέπτεται κάθε καλοκαίρι και την χαρακτηρίζει ως ένα μακρύ απρόβλεπτο καλοκαιρινό ταξίδι… Πρόσφατα έφτιαξε ένα νέο χώρο πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας το Θέατρο ΠΟΛΗ, και ανεβάζει τη φετινή επιτυχία της θεατρικής Αθήνας. Το κλασσικό αριστούργημα «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γούλφ»… Στο τέλος αυτής της παράστασης τον συναντήσαμε και μίλησε στο «Λευκαδίτκο λόγο»:
- Βρισκόμαστε σε ένα χώρο πολιτισμού το θέατρο ΠΟΛΗ. Ένα δικό σας παιδί στο κέντρο της Αθήνας που γεννήθηκε σε μια περίοδο κρίσης. Θεωρείται ότι ρισκάρατε;
Θεωρώ ότι κάνω αυτό που έκανα πάντα και ο τρόπος και η στάση ζωής που έχω στο θέατρο, ήταν και είναι η ίδιοι απλώς οι συνθήκες είναι που έχουν αλλάξει, έχουν δυσκολέψει για όλο τον κόσμο. Το διαφορετικό που θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχω κάνει είναι ότι το ρίσκο είναι μεγαλύτερο γιατί πήρα για πρώτη φορά ένα χώρο απευθείας από την ιδιοκτησία για τα επόμενα 12 χρόνια. Που είναι σαν να είναι δικό σου ,έχω την δυνατότητα να μπορώ να κάνω πλήρη ανακαίνιση για εξοπλισμό. Να το κάνω ένα άλλο θέατρο. Ήταν ένα παλιό θέατρο, που εγκαταλείφθηκε για ένα χρονικό διάστημα , και απ’ ότι φάνηκε τιμάει πολύ τους ιδιοκτήτες αυτό. Το ότι δηλαδή ήταν από τους ανθρώπους που δεν έκλεισαν τα αυτιά στους στις σειρήνες και στις προσφορές της εποχή που πολλά θέατρα τα ζητάνε για παρκινγκ και σουπερ μάρκετ, και θέλησαν να παραμείνει θέατρο. Έτσι ήρθαν σε επαφή μαζί μου και καταλήξαμε. Και έτσι ξεκίνησα να δω όπως μπορεί να αξιοποιηθεί ο χώρος.
- Ποια είναι η φιλοσοφία αυτού του νέου Πολυχώρου Πολιτισμού;
Σημειολογικά το όνομα του θεάτρου λέει πάρα πολλά, δεν είναι τυχαίο που έδωσα το όνομα ΠΟΛΗ ΘΕΑΤΡΟ γιατί είχε άλλη ονομασία παλιά. Το ΠΟΛΗ έχει την έφεση….στην πολυσυλλεκτικότητα , την πολυμορφικότητα, στην πολιτισμικότητα, που μπορούν να βρίσκονται άνθρωποι διαφορετικών γενεών, διαφορετικών θέσεων, αντιθέσεων, να συγκρουστούνε , να ανταλλάξουν απόψεις. Σε οποιαδήποτε μορφή, είτε αυτό αφορά το θέατρο, είτε αφορά τη μουσική. Αυτός ο λόγος ήταν που έδωσα το συγκεκριμένο όνομα. Μια ΠΟΛΗ τα έχει όλα, πολίτες όλων των κοινωνικών στρωμάτων, όλων των ηλικιών, όλων των προτιμήσεων, όλων των τάσεων, των αποστάσεων και των διαστάσεων.
- Δεν ρισκάρατε συνεργαζόμενος με νέους δημιουργούς;
Όχι το αντίθετο, θεωρώ ότι για μένα ήταν μια φυσική συνέπεια. Το κάνω χρόνια αυτό. Δηλαδή δεν υπάρχει έργο που να μην έχω ανεβάσει που το 40 – 50% να μην έχει να κάνει με νέους δημιουργούς ή νέους συναδέλφους ηθοποιούς. Έχω ευτυχίσει με άλλους δέκα μαθητές μου πάνω στην σκηνή. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό που με ενδιέφερε και εξακολουθεί να με ενδιαφέρει είναι η συμπόρευση με τους νέους καλλιτέχνες. Γιατί η ματιά, η κίνηση, ο τρόπος που βλέπουν οι νέοι σήμερα, είναι αυτό που έρχεται και όποιος δεν θέλει να το δει έχει μπει στο σύνδρομο της εντατικής.. Δηλαδή αυτό που εμείς τώρα συζητάμε και θεωρούμε παρών να γίνει παρελθόν. Το παρών θέλει απλώς μια γενναιότητα. Να είσαι εδώ και να είσαι παρών. Να μην απουσιάζεις. Το μέλλον θέλει να έχεις την καθαρότητα και τη σκέψη να δεις λίγο πιο μπροστά. Να είσαι έτοιμος για αυτό που έρχεται. Μπορεί να μην το βλέπεις, μπορεί να μην θέλεις να το φανταστείς ακριβώς όπως είναι αλλά να είσαι σαν έτοιμος από καιρό, που λέει και ο ποιητής, να αντιμετωπίσεις τα πάντα. Δεν είναι τυχαίο που ξεκίνησα το θέατρο αυτό με τον Γιώργο Νανούρη , με έναν σκηνοθέτη της νέας γενιάς. Αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι το ύφος, η διακριτικότητα, η ευγένεια και η αισθητική. Του ανέθεσα και ανέλαβε με απόλυτη επιτυχία που ξεπέρασε και κάθε προσδοκία μου, και όχι μόνο δική μου αλλά και πολλών συνεργατών μας, την οργάνωση και την καλλιτεχνική επιμέλεια του φεστιβάλ που κάναμε όταν ανοίξαμε το ΠΟΛΗ. Γιατί εγώ δεν είμαι επιχορηγούμενος ούτε επιδοτούμενος. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Με δεκαπέντε παραγωγές, δηλαδή, κάθε μέρα και άλλη παράσταση, παρέλασαν μέσα από το θέατρο ΠΟΛΗ εξήντα καλλιτέχνες μέσα σε δεκαπέντε ημέρες. Καλύψαμε ένα φάσμα καλλιτεχνικό από απλό stand up comedy μέχρι cabaret.
- Ήταν επικίνδυνο και τολμηρό αυτό που κάνατε αυτή την εποχή;
Καταρχήν είναι επικίνδυνη και τολμηρή η ίδια η ζωή. Θέλει τόλμη η ζωή. Δεν είναι τίποτα έτοιμο, δεν είναι τίποτα δεδομένο..
- Είναι όμως μια δύσκολη εποχή…
Ασφαλώς για όλους είναι μια δύσκολη εποχή αλλά για εμάς τους ανθρώπους του θεάτρου δεν ήταν ποτέ εύκολη. Ποτέ σε εμάς δεν υπήρχε και δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Με απόλυτη επιτυχία είμαστε δυο ή τρεις φορές το χρόνο άνεργοι. Στην τηλεόραση πληρωνόμαστε έξι μήνες έως ένα χρόνο μετά την προβολή του επεισοδίου. Καλά τώρα τελευταία έχουν να πληρωθούν οι ηθοποιοί πολλά χρόνια. Δεν είναι τίποτα δεδομένο, ούτε όταν κάνεις μια μεγάλη επιτυχία, διορίζεσαι από το δημόσιο ή από το Υπουργείο Πολιτισμού σαν ισόβιος πρωταγωνιστής και να πληρώνεσαι για πάντα, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα.
- Και σε αυτό το χώρο λοιπόν τολμάτε αυτή την εποχή και ένα δυνατά δύσκολο έργο…
« Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ»… Ένα έργο που αποκαλύπτει με τόσο σκληρούς καμιά φορά διαλόγους τις σχέσεις ενός ζευγαριού… Η τόλμη έχει να κάνει με τις ανεπάρκειες μας. Το έργο είναι πάρα πολύ δυνατό , είναι ένα πολύ δυνατό όχημα για να μας ταξιδέψει όλους μαζί καλά, και θεατές και ηθοποιούς. Το θέμα είναι εμείς να μπορούμε να σταθούμε στο ύψος του μεγέθους αυτού του έργου. Τα μεγάλα έργα είναι πάντα εκεί, έχουν την αξία τους. Είναι δοκιμασμένα μες στο χρόνο. Κι εμείς δοκιμαζόμαστε. Εγώ βρήκα την ευκαιρία μέσα από ένα μεγάλο έργο να δοκιμαστώ να αναμετρηθώ με τις ανεπάρκειές μου. Και να συναντηθώ με μια σπουδαία ηθοποιό της γενιάς μου, την πρώην γυναίκα μου την Μίρκα Παπακωνσταντίνου, με την οποία συμβαίνει να έχω ζήσει μαζί της από τα πρώτα χρόνια της σχολής. Δεν βρεθήκαμε ποτέ ταυτόχρονα επάνω στη σκηνή. Και αποφάσισα αυτό να ολοκληρωθεί με την σκηνοθεσία και την καλλιτεχνική επίβλεψη του Γιώργου Νανούρη και μαζί με δύο νέους ηθοποιούς.
- Με σκληρούς διαλόγους όμως …
H ζωή η πραγματική είναι πιο σκληρή απ’ ότι στο έργο. Και όπως είδατε στο έργο έχει ακραίο, αιχμηρό χιούμορ και ακραίες αιχμηρές συγκρούσεις. Έχει τα πάντα. Αυτό που το ξεχωρίζει και το κάνει ένα σπουδαίο έργο σε όλο τον κόσμο και παίζεται και ξαναπαίζεται συνεχώς, είναι γιατί βάζει κάτω τις ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις ανατομίας, αναλύει τα πάντα σε μια σχέση σαν να κάνει μικροχειρουργική. Στη σκηνή είμαστε δυο ηθοποιοί μιας άλλης γενιάς η Μίρκα Παπακωνσταντίνου κι εγώ και έχουμε ένα σκηνοθέτη της νεότερης γενιάς και δυο ηθοποιούς τις πιο νεότερης γενιάς, τη Χρύσα τη Παππά και τον Παναγιώτη τον Εξαρχέα.
- Βλέπετε μέσα από το ρόλο σας ίσως στοιχεία από την κοινή σας ζωή με τη Μίρκα;
Όχι, αυτά που χαρακτήριζαν τη δική μας κοινή ζωή, ήταν μια σχέση πάθους και ήταν γνωστό αυτό σε όσους ζούσαν τριγύρω από εμάς. Υπήρχε μια αλληλεξάρτηση μέσα από την ερωτική σχέση και όχι από την αδυναμία να προχωρήσουμε ο ένας χωρίς τον άλλο γιατί , ό ένας έχει πέσει στο απόλυτο εθισμό και την εξάρτηση της ζωής του από τον άλλον. Γιατί αυτό το ζευγάρι το συγκεκριμένο στη Βιρτζίνια Γουλφ έχει δημιουργήσει το δικό του ζωτικό ψεύδος , που είναι αυτό που τους κρατάει στη ζωή. Κι έρχεται ο ένας να συμπληρώσει τον άλλον.
- Αυτό όμως νομίζω ότι συμβαίνει σε πολύ κόσμο στην καθημερινότητα μας.
Ασφαλώς και συμβαίνει, σε άλλους συμβαίνει συνειδητά και σε άλλους ασυνείδητα . Το συγκεκριμένο όμως ζευγάρι το κάνει συνειδητά. Και κάποια στιγμή, αυτό που χαρακτηρίζει το ζευγάρι είναι ότι ο ένας αγαπάει και μισεί τον άλλο γιατί δεν μπορεί χωρίς αυτόν αλλά δεν μπορεί και με αυτόν. Το χαρακτηριστικό επίσης σε αυτό το ζευγάρι είναι ότι, επειδή οι άνθρωποι έρχονται κοντά ανάλογα με τις ανάγκες τους, έρχονται και ενώνονται πάρα πολύ, όταν οι ανάγκες τους συμπληρώνουν τις ανάγκες του άλλου. Όταν στη διάρκεια της κοινής τους ζωής είτε αυτό είναι πέντε μήνες είτε δέκα χρόνια, αρχίζει και βλέπει ο ένας τον άλλον κατηγορώντας τον για πράγματα που δεν έχουν κάνει. Και το χειρότερο που συμβαίνει είναι ότι ο καθένας επειδή μέσα από τα μάτια της ερωτικής περιόδου – φάσης που περνάει το κάθε ζευγάρι ή για τον οποιοδήποτε λόγο ή μέσα από τα δικά του μάτια, πολλές φορές περιμένει από τον άλλο πράγματα που δεν τα έχει . Και μετά από χρόνια βλέπει ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα ..παραμένουν τα ίδια πράγματα, και πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό , να σκεφτεί τι πρέπει να κάνει, τι να αγαπήσει. Αυτό που είχε στο μυαλό του ή αυτό που έχει πραγματικά;
- Έντονο λοιπόν έργο και επίκαιρο…
Επίκαιρο πάρα πολύ και είναι ανατριχιαστικά διαχρονικά επίκαιρο. Έχει την κρίση των αξιών σε μια κοινωνία όπου η κρίση αυτών των αξιών ξεκινάει από ανώτερα στρώματα, από την εκπαίδευση μέσα σε ένα πανεπιστήμιο. Το ζευγάρι δεν είναι απλώς δυο άνεργοι, που η φτώχεια χτυπάει τις ανθρώπινες σχέσεις. Εγώ πιστεύω το αντίθετο η φτώχεια και η μοναξιά φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους. Η στιγμή της ευτυχίας ανά δευτερόλεπτο , είτε αυτό είναι ένα ζευγάρι γόβες είτε ένα smartphone, εκεί δεν υπάρχει ευτυχία. Ευτυχία υπάρχει στην πραγματική ζωή. Δείχνει λοιπόν ότι η κρίση ξεκινάει από ψηλά, αυτός ένας καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο, το κατεστημένο και φτάνει μέχρι τους πιο νέους. Κι έτσι βλέπουμε τον επόμενο νέο καθηγητή που έχει ως όνειρο του να αλλάξει τον κόσμο, και τελικά ενώ έχει μόλις ξεκινήσει έχει γίνει ίδιος με τους προηγούμενους. Γιατί για να μπεις στο σύστημα γίνεσαι ένα με αυτούς, και κάποια στιγμή του λέει ο νέος καθηγητής « Θα παίξω το παιχνίδι όπως το θέλατε εσείς». Ενώ ξεκινά η βραδιά με ένα τρελό πάρτι μεταμεσονύχτιο καταλήγει να γίνει μια κόλαση γιατί αυτές οι αποκαλύψεις και οι συγκρούσεις και η κατανάλωση του πολύ αλκοόλ βγάζει στην επιφάνεια αυτό που προσπαθεί να καλύψει ο καθένας. Και ξαφνικά ανακαλύπτει και το ίδιο το ζευγάρι τις ανεπάρκειές του. Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να δεχτούν τα πράγματα όπως είναι, όταν δεν αντέχουν το παρόν κάνουν ένα από τα δύο ή ανατρέχουν στο παρελθόν ή ετοιμάζονται να αλλάξουν το μέλλον. Του πετάς τα μάτια έξω. Έτσι γίνονται οι αλλαγές. Δεν είναι τυχαίο που αγγίζει , για οποιοδήποτε λόγο, είτε είσαι άνθρωπος της νέας γενιάς είτε είσαι μιας μεγαλύτερης-μεσαίας ηλικίας. Είναι ένας καθρέπτης ζωής και ανθρωπίνων σχέσεων και είναι απίστευτο πόσο σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο έχει άμεση σχέση λες και γράφτηκε σήμερα το βράδυ.
- Αυτό το μοναδικό έργο θα το βλέπατε σε μια περιοδεία ανά την Ελλάδα; Ξέρετε η επαρχία διψά για πολιτισμό, κυρίως το χειμώνα που είναι ξεχασμένη.
Θα το έβλεπα, πρέπει όμως να λύσω κάποια θέματα μετακίνησης του σκηνικού γιατί το ίδιο το θέατρο έχει μεταμορφωθεί σαν ένα ολόκληρο σπίτι. Προς το παρόν είναι πολύ νωρίς, μόλις έχουμε ξεκινήσει, οι παραστάσεις τρέχουν , θα πάμε μέχρι την Κυριακή των Βαΐων όπως έχει το πρόγραμμα και μετά βλέπουμε.
- Είστε και τηλεοπτικός ηθοποιός.
Είμαι απλά ηθοποιός…..
- Αυτή την εποχή βιώνουμε και στα ελληνικά σήριαλ την κρίση. Έχουμε άνθιση των τούρκικων σήριαλ…. Η τηλεθέαση είναι αρκετά υψηλή. Φταίει που δεν βλέπουμε πια κάτι άλλο στην τηλεόραση; Πιστεύετε ότι αυτό μπορεί να αλλάξει;
Αυτό θα το μάθουμε όταν έρθουν οι νέες παραγωγές. Να σας θυμίσω ότι πριν από κάμποσα χρόνια όταν πρωτοήρθε ή πρώτη τούρκικη σειρά, έπαιζε καλοκαίρι και γινόταν χαμός, είχε και πλάνα από τα δικά μας τα ελληνικά νησιά και μετά όταν ξεκίνησαν οι ελληνικές σειρές πήγε το τούρκικο στη θέση του. Το δυστύχημα είναι ότι λείπει η ελληνική παραγωγή, λείπει η ελληνική γλώσσα από την ελληνική τηλεόραση και το δυστύχημα για μένα δεν είναι μονάχα το τηλεοπτικό. Έχει κι άλλους είδους επιπτώσεις, έχει και κοινωνικές, και πολιτικές και πολιτισμικές. Δεν μπορεί να λες ότι έχεις ελληνική τηλεόραση και να ακούγονται όλες οι άλλες γλώσσες εκτός από τη δικιά σου. Και απλά να περιμένεις τις ειδήσεις να ακούσεις καμία ελληνικά λέξη.
- Διαλέξατε να κάνετε κάτι που σας αρέσει πάρα πολύ. Αποδείχτηκε ότι αυτό άρεσε και στους άλλους. Κι έτσι ήρθε η επιτυχία. Να πούμε λοιπόν ότι πραγματοποιήσατε το όνειρό σας; Ήταν τύχη, ταλέντο, αφοσίωση, ή πάθος;
Ευτυχώς… Τύχη είναι κάτι σχετικό… Τύχη είναι όταν συναντιέται η προετοιμασία με την ευκαιρία… Έτσι δεν είναι; Μπορείς να κερδίσεις λαχείο αν δεν το αγοράσεις; Έτσι απλά… Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που βρέθηκα στο θέατρο μέσα από την αγάπη και την ανάγκη να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Μέσα από τα έργα να βρεθώ με ανθρώπους που θαύμαζα, που εκτιμούσα. Αυτό που με εκφράζει είναι ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο και μπορώ να πω άλλα πράγματα μέσα από ρόλους, μέσα από την επικοινωνία με τον κόσμο, κι όχι μέσα από άλλους ρόλους που διαλέγει ο καθένας. Αυτό που διάλεξα το υπερασπίστηκα και θέλει αυτοθυσία, θέλει πάθος. Δεν θέλει τσιγκουνιές. Δεν σκέφτηκα ποτέ τι έχω να κερδίσω και τι έχω να χάσω ..ποτέ. .Ευτυχώς αυτό θεωρήθηκε χρήσιμο, άρχισα να πληρώνομαι για αυτό, ζω από αυτό. Τώρα μου κάνετε αυτή τη συνέντευξη επειδή είμαι ήδη γνωστός μέσα από αυτό. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και ευλογημένο με την έννοια ότι αναγνωρίστηκαν ή έπιασαν τόπο οι προσπάθειές μας και όταν είχα προτάσεις συνεργασίας, δεν γύρισα την πλάτη μου. Ήμουν εκεί και κάθε βράδυ έδινα τον καλύτερο μου αυτό.
- Έχετε συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του θεάτρου. Πείτε μας ποιος ή τι ήταν αυτό που σας επηρέασε περισσότερο;
Ναι ευτύχησα… Όλοι με έχουν επηρεάσει. Ο καθένας με τον τρόπο του. Είναι αυτοί που πίστεψαν σε σένα. Είναι αυτοί που έδωσαν το χώρο και το χρόνο τους και στη ζωή και στο θέατρο. Τελείωσα τη σχολή Θεοδοσιάδη και μετά συνέχισα στο Εθνικό Θέατρο, στην Επίδαυρο με μεγάλους και σπουδαίους ηθοποιούς. Ευτύχησα που συνεργάστηκα με όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους..
- Σε κάποια συνέντευξη σας είχατε πει ότι η πρώτη σας δουλειά ήταν στη δουλειά του πατέρα σας, που τον βοηθούσατε, ως επιπλοποιός…
Τι να πρωτοθυμηθώ… Αυτά είναι η αφετηρία της ζωή μου. Ο πρώτος σου δάσκαλος είναι οι γονείς σου. Ο πατέρας μου και η μάνα μου. Σε αυτούς τα χρωστάω όλα.
- Ποιός έπαιξε πιο καθοριστικό ρόλο;
Πιθανόν η μάνα μου, πιο πολύ από τον πατέρα μου . Γιατί με τη μάνα μου επικοινώνησα πάρα πολύ έντονα και μετά σχεδόν σε καθημερινή βάση με τη θάλασσα και το θέατρο.
- Ψάρευε, απ’ ότι έχω ακούσει…..
Ναι…και αγαπούσε τη θάλασσα και το θέατρο. Και τον κινηματογράφο, μέσα από την μάνα μου έγιναν όλα αυτά που με αφορούν… Οι γονείς μας παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Αυτοί είναι τα πρώτα ακούσματα, το πρώτο ΜΗ, το πρώτο ΝΑΙ, το πρώτο ΜΠΡΑΒΟ και το πρώτο μάλωμα που θα φας. Το που και γιατί. Εγώ είμαι τυχερός γιατί δεν με εμπόδισαν να γίνω ηθοποιός. Δεν χρειάστηκε καν να συγκρουστώ μαζί τους, κι ήταν απλοί άνθρωποι δεν είχαν καν τελειώσει πανεπιστήμιο. Είχαν τελειώσει το μεγάλο πανεπιστήμιο της ζωής. Είχαν πάρει διδακτορικό από τη ζωή.
- Και στη μεγάλη σας αγάπη , τη θάλασσα. Την αγαπάτε πολύ, λατρεύετε την ιστιοπλοΐα .. . Είστε και καλός ιστιοπλόος…
Είναι μια πονεμένη ιστορία. Είναι το alter ego μου . Με τα χρόνια ανακάλυψα ότι τελικά αγαπάω την άλλη πλευρά του ίδιου πράγματος. Γιατί και τα δύο αρχίζουν από Θ… Θέατρο και Θάλασσα…
- Με το ίδιο πάθος;
Το ίδιο πάθος… Το θέατρο είναι η ζωή μου και η θάλασσα είναι ή ερωμένη μου. Η ιστιοπλοΐα είναι μια άσκηση. Η θάλασσα είναι ένα κομμάτι της ζωής μου . Το θέατρο έτσι κι αλλιώς έχει το μεγαλύτερο μερίδιο της ζωής μου. .
- Ταξιδέψτε μας κάπου ….
Είναι πολλά… και είναι πολύ νωρίς για να κάνω απολογισμό. Το θέατρο απαιτεί απίστευτη ζωτικότητα, ζωντάνια και ενέργεια. Θέλει το 200%. Και αυτό σε κάνει να είσαι σε εγρήγορση, σε μια υπερένταση. Όπως στην ιστιοπλοΐα αλλά όταν είμαι στη θάλασσα είμαι στη θάλασσα και όταν είμαι στο θέατρο είμαι στο θέατρο… Δεν υπάρχει τίποτα άλλο..
- Λευκάδα. Είστε από τους συχνούς καλοκαιρινούς επισκέπτες του νησιού…. Πώς θα την περιγράφατε;
Και θα συνεχίσω να είμαι τακτικός επισκέπτης. Η Λευκάδα δεν περιμένει εμένα για να τη περιγράψω….. είναι απρόβλεπτη… είναι απρόβλεπτα γοητευτική. Πως τα έχει καταφέρει έτσι και είναι μια προέκταση της στεριάς, μόλις βρεθείς μέσα …είναι νησί. Δεν ευχαριστιέσαι την μετάβαση όπως σε ένα νησί, αλλά η νοοτροπία ενός μεγάλου μέρους του νησιού θα έλεγα είναι αυτό που λέμε επτανήσια, είναι φευγάτη, είναι πανέμορφη μαζί με αυτή την απειθαρχία που έχει. Έχει μια καλώς εννοούμενη αναρχία.
- Τι σας αρέσει πιο πολύ από το νησί μας;
Όσο και να σου αρέσουν κάποια τοπία , αυτό που μπορεί να σε συνδέσει πραγματικά είναι οι άνθρωποι και αυτά που έχει ζήσεις σε ένα νησί. Όσο και να σου αρέσει μια παραλία, αν πάς με κάποιους ανθρώπους που δεν περνάς καλά και περνάς μια κόλαση και περιμένεις να τελειώσει αυτή η κόλαση… Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι οι άνθρωποι , τα βιώματα, οι στιγμές οι εμπειρίες τα ταξίδια είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά. Το ταξίδι με ένα σκάφος για παράδειγμα μπορεί να είναι παράδεισος ή να γίνει σκέτη κόλαση.
- Θα σας πω κάποιες λέξεις και θέλω να μου πεις το πρώτο πράγμα που πάει στο μυαλό σας.
- Μίρκα
Μίρκα είναι μόνο μία
- Θέατρο
Η μισή μου ζωή
- Ναυτικός Όμιλος Τζιτζιφιών Καλλιθέας
Μια πονεμένη ιστορία
- Φίλοι
Το άλλο μισό της ζωής μου
- Λευκάδα
¨Ένα μακρύ απρόβλεπτο καλοκαιρινό ταξίδι
