του
Θανάση Αγγελή
Ένας καλός φίλος μου ζήτησε να του εξηγήσω πως βλέπω τα πολιτικά δεδομένα στην χώρα.
Την ίδια στιγμή έτερος Καππαδόκης του απάντησε ότι όλοι είναι καραγκιόζηδες…..
Μετά από αυτό αποσύρθηκα από την συζήτηση με το μυαλό μου να γυρίζει πίσω αρκετές δεκαετίες. Ήταν η εποχή που το θέατρο σκιών αποτελούσε ένα κομμάτι, από αυτό που λέμε διασκέδαση για μικρούς (σήμερα) αλλά και για μεγάλους τότε.
Στην Λευκάδα και στον Ξηρόμερο μεσουρανούσε τότε το όνομα του Ηλία Τσαπαρέλη, ενός μεγάλου καλλιτέχνη καραγκιοζοπαίχτη . Ο Ηλίας ήταν ένας άνθρωπος αγωνιστής, που μέσα από την τέχνη του διασκέδασε πολλούς ανθρώπους της εποχής. Ήταν σκηνοθέτης ,σεναριογράφος, ηθοποιός, τραγουδοποιός, και ερμηνευτής των δικών του τραγουδιών. Η σάτιρα ανέβαινε στα ύψη πάντα παραμονές εκλογών και ενέπλεκε πρόσωπα υπαρκτά μέσα στα σενάρια που όμως είχαν σχέση με το καραγκιοζοθέατρο .Μάλιστα ήταν και μικρός μίμος με τις φωνές κάτι σαν τον Μητσικώστα. Ο ίδιος έκανε τον καραγκιόζη, τον Χατζιαβάτη , το Μπάρμπα Γιώργο ,το Νιόνιο , το Μορφονιό , το Κολλητήρι , τον Βεζύρη , τον Βεληγκέκα , την συμβία του Καραγκιόζη Αγλαΐα και όλους όσους είχε το σενάριο του έργου που ανέβαζε. Αυτός λοιπόν έδινε τον τόνο και την φωνή σε όλους τους ήρωες του και κάθε τόσο φώναζε , αβάντι Μαέστρο στον Καμπύλαυκο (μουσικός) να παίξει με το σαντούρι του κάποιο σκοπό ώστε να τραγουδήσει .Όσοι έβλεπαν πρώτη φορά παράσταση του Ηλία νόμιζαν ότι πίσω από το μπερντέ (σεντόνι) υπήρχαν κι άλλοι καλλιτέχνες. Το τι θα πει το κολλητήρι αυτός αποφάσιζε, το τι θα πει ο Χατζιαβάτης αυτός κ.ο.κ.
Αν σήμερα δούμε χωρίς παρωπίδες τα τεκταινόμενα στον πολιτικό στίβο, όλοι θα καταλάβουμε ότι υπάρχει κάποιος που πίσω από τον μπερντέ δίνει τον τόνο, το σενάριο ,δηλαδή το τι θα πουν οι πολιτικοηθοποιοί προς το φιλοθεάμον κοινό ,που κατά κανόνα το ένα χέρι χτυπάει το άλλο από την απληστία και αυτό λέγεται χειροκρότημα. Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι ,λίγοι , που χτυπούν τα χέρια για το μεροκάματο, οι λεγόμενοι παλαμάκιδες που εν τη παλάμη και ούτω Βοήσωμεν … Υπάρχουν και οι άλλοι που παίρνουν τα πολλά , άλλα αυτοί είναι ιδιοκτήτες του θεάτρου. Το ποιος είναι πίσω από το μπερντέ ο καθένας μπορεί να σκεφτεί ανάλογα με τα ιδεολογικά του γούστα.
Κάτι που έχει σχέση με την υπόθεση να έχουν όλοι μεροκάματο :
Στο παρελθόν η ινδική κυβέρνηση κάλεσε τον γνωστό αμερικανοεβραίο οικονομολόγο Μπέντζαμιν Φρίντμαν για να δώσει τα φώτα του ως προς τα οικονομικά της δεύτερης πολυπληθέστερης χώρας του κόσμου. Ο Φρίντμαν όταν πήγε ζήτησε να επισκεφτεί κάποιο μεγάλο έργο και οι Ινδοί τον πήγαν στην κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού φράγματος. Εκεί είδε σχεδόν όλους τους εργάτες να δουλεύουν με τσαπιά, κασμάδες και φτυάρια. Ρώτησε τότε τον συνοδεύοντα υψηλόβαθμο αξιωματούχο της κυβέρνησης : «Γιατί δεν χρησιμοποιείτε μηχανήματα για το έργο;»
Tότε εκείνος του απάντησε: «Είναι απόφαση της κυβέρνησης να μην χρησιμοποιούμε μηχανήματα για να μειώσουμε την ανεργία !»
Ωραία, λέει ο Φρίντμαν τότε αντί να έχουν φτυάρια να τους δώσετε κουταλάκια του γλυκού ώστε να χρειάζονται περισσότεροι εργάτες και έτσι θα εξαφανίσετε το πρόβλημα της ανεργίας…
Κάτι τέτοια μας λένε και οι εδώ φωστήρες με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η «τελεόραση…»
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μειωθεί η ανεργία, εκτός από το επίδομα ελεημοσύνης. Τώρα ποιος θα παράγει εθνικό πλούτο ώστε να μοιρασθεί στο λαό αυτό φαίνεται δεν απασχολεί κανέναν.
Ένα άλλο παράδειγμα για να μην αυξηθεί η ανεργία , είναι αυτό που έκαναν οι Λουδίτες στη Αγγλία το 1811. Εκείνη την εποχή άρχισαν να λειτουργούν οι πρώτες μηχανές ύφανσης στα εργοστάσια. Οι εργάτες βλέποντας ότι οι μηχανές τούς παίρνουν την δουλειά αποφάσισαν να τις σαμποτάρουν ρίχνοντας άμμο στα χτένια με αποτέλεσμα αυτές να χαλάνε .Το όνομα το πήραν από την ονομασία του κινήματος που το έλεγαν “Βασιλιάς Νέντ Λούντ”
Σκέφτεστε να είχαν επικρατήσει οι Λουδίτες που θα ήταν σήμερα η Βρετανία;
Ο-ΝΗΡΙΚΟΣ
