Κάθε φορά που ένας αγώνας ολοκληρώνει έναν κύκλο, είναι γόνιμο για αυτούς που τον διεξάγουν να κοιτάξουν πίσω και να αποτιμήσουν τα γεγονότα. Να καταδυθούν σε βάθος, να αποκωδικοποιήσουν τις ίδιες τους τις επιλογές και να εκτιμήσουν τον εαυτό τους καλύτερα, ώστε να βγούν στην επιφάνεια δυνατότεροι από πριν.
Ως ανοικτή συνέλευση κατοίκων του Αγίου Νικήτα, κοιτάμε πίσω – από τέλη του Ιούλη έως και σήμερα – και βλέπουμε τρεις παρεμβάσεις στην παραλία του Μύλου, δυο παρεμβάσεις στην Κτηματική Υπηρεσία Λευκάδας, πληθώρα δημόσιων μοιρασμάτων των κειμένων μας στην πόλη και στα χωριά αλλά και ατελείωτες ώρες συνελεύσεων, όπου τα βάζαμε κάτω και αποφασίζαμε για τις κινήσεις μας.
Παράλληλα, όμως, παρατηρούμε και τις διαδικασίες αυτές που δεν είναι φανερές εκ πρώτης όψεως. Παρατηρούμε τον τρόπο με τον οποίο ένα ολόκληρο χωριό συμφιλιώθηκε και έχτισε τις σχέσεις του από την αρχή, όχι στη βάση κάποιου ειδικού συμφέροντος αλλά για να διεκδικήσει κάτι ιερό για τον ίδιο του τον εαυτό. Παρατηρούμε όλους αυτούς του φίλους του χωριού και του Μύλου που έγιναν κομμάτι της συνέλευσης μας από την αρχή αλλά και τον τρόπο που γνωριστήκαμε με τους κατοίκους από τα υπόλοιπα χωριά και την πόλη, πολλοί εκ των οποίων μας στήριξαν έμπρακτα στις δράσεις μας. Καθώς επίσης αναγνωρίζουμε και αυτούς από τον κόσμο της δημοσιογραφίας που στάθηκαν αλληλέγγυοι στον αγώνας μας δημοσιεύοντας τις ανακοινώσεις μας και παίρνοντας θέση στο ζήτημα των δημοσίων χώρων.
Φυσικά, όλη αυτή η διαδρομή δεν ήταν μια ιστορία ατελείωτης φιλίας. Μαζί με τους φίλους αποκτήσαμε και εχθρούς. Τόσο σε μεμονωμένες περιπτώσεις από το χωριό μας όσο και σε λιγοστές άλλες έξω από αυτό, γνωρίσαμε ανθρώπους είτε φιλικούς προς τους επίμαχους επιχειρηματίες είτε φιλικούς προς την ιδέα να γίνουν σαν κι αυτούς. Διαπιστώσαμε, κατ’ αυτό τον τρόπο, ότι η σύγκρουση αυτή είναι κάτι το φυσιολογικό όταν οι σχέσεις και οι προθέσεις είναι ειλικρινείς. Όμως και κάτι το θεμιτό, ώστε να μην κυριαρχούν οι υπόγειες δυναμικές αλλά η αντιπαράθεση ανάμεσα σε δυο ξεκάθαρα στρατόπεδα.
Εκτός από φυσιολογική, αναγνωρίζουμε την ειλικρινή αυτή σύγκρουση και ως κομβική, τόσο για τον αγώνα μας όσο και για αυτούς που θα ακολουθήσουν. Διότι, για παράδειγμα, μόνο έτσι μπορέσαμε να αναγνωρίσουμε ότι, πέραν της ντόπιας επιχειρηματικότητας, η διευθύντρια της Κτηματικής Υπηρεσίας Λευκάδας είναι απέναντί μας. Η διαπίστωση αυτή είναι σημαντική τόσο για εμάς όσο και για οποιονδήποτε άλλο Λευκαδίτη που θα επιλέξει να δώσει τη δικιά του μάχη. Αυτή είναι και η τεχνογνωσία που παράγουν προς όφελος μας οι αγώνες για την επανοικειοποίηση των δημοσίων αγαθών.
Κατανοήσαμε, έπειτα, ότι η σύγκρουση αυτή δεν παράγει μονάχα τεχνογνωσία, αλλά επίσης μας φέρνει όλες και όλους πιο κοντά. Συγκεκριμένα, όταν σε μια προσπάθεια εκφοβισμού οι επιχειρηματίες και η διευθύντρια της Κτηματική Υπηρεσίας εξαπέλυσαν μηνύσεις εναντίον μελών της συνέλευσης, κατοίκων του χωριού αλλά και αλληλέγγυων δημοσιογράφων, εμείς δημιουργήσαμε άλλο ένα κοινό πεδίο αγώνα. Ενώ, δηλαδή, συνασπίστηκαν για να μας διασπάσουν και να παραδώσουν ένα μάθημα τιμωρίας στην υπόλοιπη κοινωνία-παρατηρητή, απεναντίας ενίσχυσαν τη συνοχή μας και αποδαιμονοποίησαν τον μύθο της μήνυσης ως μια μηχανή φόβου και επιβολής. Διότι όλοι μαζί είμαστε από την αρχή και όλοι μαζί θα είμαστε μέχρι και το τέλος.
Οι ομπρελό-ξαπλώστρες δεν βγήκαν. Όχι. Και είναι ακόμα ανοικτή πληγή για μας να βλέπουμε τον Μύλο στο έλεος δυο επιχειρηματιών και μιας Κτηματικής Υπηρεσίας. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η πληγή αυτή πόναγε πολύ πριν καν ανοίξει, όταν παρατηρούσαμε ανά τα χρόνια την “ανάπτυξη” στις υπόλοιπες παραλίες της Λευκάδας. Την “ανάπτυξη” στο Αγιοφύλλι που κυριολεκτικά δεν χωράς στην παραλία εκτός κι αν νοικιάσεις ξαπλώστρα. Την “ανάπτυξη” στον Γιαλό, όπου οι επιχειρηματίες επιβάλλονται ο ένας στον άλλο με καδρόνια. Την “ανάπτυξη” στο Πόρτο Κατσίκι, όπου το χρώμα της ενοικιαζόμενης ομπρέλας καλύπτει το χρώμα της άμμου και όπου εάν δεν πληρώσεις την (αναγκαστική) στάθμευση του οχήματος σου μπορεί και να σε στείλουν στο νοσοκομείο, καθώς και την “ανάπτυξη” στο Κάθισμα, το πλέον σύμβολο της αλλοτρίωσης των λευκαδίτικων ακτών. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν κάτι το καινούργιο και ακόμα και ο πιο αφελής θα περίμενε την ίδια κατάληξη για τον Μύλο.
Καινούργιος, όμως, ήταν ο τρόπος με τον οποίον ορισμένοι κάτοικοι του νησιού οργανωθήκαμε, χωρίς τη διαμεσολάβηση κράτους και αιρετών, πήραμε την κατάσταση στα χέρια μας και κατεστήσαμε σαφές ότι τον πρώτο λόγο πάνω στη μοίρα του τόπου μας τον έχουμε εμείς. Δεν καταφέραμε να βγάλουμε φέτος τις ξαπλώστρες; Θα το καταφέρουμε του χρόνου. Φέτος, κατακτήσαμε τη συνοχή μας ως σώμα, ανακαλύψαμε τη δύναμη μας όταν κινούμαστε συλλογικά και χαρτογραφήσαμε το δίκτυο όλων αυτών που θέλουν να μετατρέψουν την Λευκάδα σε τσιφλίκι τους.
Τα αναφέρουμε όλα αυτά όχι ως μια αυτοβιογραφία, αλλά για να αποδείξουμε ότι όταν μια μερίδα ανθρώπων ενώσει τις δυνάμεις της μέσα από μια συλλογική προσπάθεια, τότε αυτή μπορεί να αμφισβητήσει οποιοδήποτε καθεστώς. Θέλουμε, δηλαδή, με τον τρόπο που στηριχθήκαμε στα πόδια μας, να αποτελέσουμε παράδειγμα για όλους τους συντοπίτες μας που αδημονούν να οπλίσουν την άρνηση τους απέναντι στην καταπάτηση των δημοσίων αγαθών.
Για το λόγο αυτό, θέλουμε να εκθέσουμε ανοικτά το αίτημα μας να περάσουν οι παραλίες στη δικαιοδοσία, όχι μονάχα της Κτηματικής Υπηρεσίας, αλλά και του Δήμου. Όχι επειδή θεωρούμε ότι ο Δήμος θα τις διαχειριστεί απαραίτητα με τρόπο ευνοϊκότερο για εμάς, αλλά επειδή τα δημοτικά συμβούλια αποτελούν διαδικασίες όπου, ως κάτοικοι, μπορούμε να παρέμβουμε και να διεκδικήσουμε άμεσα τα κοινά μας συμφέροντα.
Όλοι εμείς, λοιπόν, θα είμαστε σε εγρήγορση τον χειμώνα αυτό ώστε να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας για το καλοκαίρι που έρχεται. Δεν θα ανεχτούμε τις απειλές εναντίον μας, ή ενάντια στα μέσα ενημέρωσης που στέκονται αλληλέγγυα στον αγώνα μας, ενώ, επιπλέον, επιθυμούμε να ενωθούμε με όλους αυτούς που είδαν φέτος τον εαυτό τους να αντανακλάται στη δράση μας. Ώστε όλοι μαζί να επανοικειοποιηθούμε τους δημόσιους χώρους, που δικαιωματικά μας ανήκουν. Το είπαμε εν τη γενέσει της συνέλευσής μας και το επαναλαμβάνουμε και τώρα: είμαστε αποφασισμένοι να νικήσουμε και δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω.
ανοικτή συνέλευση κατοίκων Αγίου Νικήτα
