Ο Σύλλογος Λευκαδίων της Ηλιούπολης για άλλη μία χρονιά αναβίωσε το Αμπαλί… Το παιχνίδι που θυμίζει Λευκάδα, που γυρίζει τους περισσότερους σε ανέμελα νεανικά χρόνια. Και ήταν όλοι εκεί, όπως και πέρυσι…
Τι είναι όμως το αμπαλί; τα γράφει ο Ηλίας Γεωργάκης με γλαφυρό τρόπο:
“Τ’ αμπαλί, λοιπόν, ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο το μυστικό βρίσκεται στις ξύλινες, ειδικές, μπάλες. Σε κάποια παραλλαγή του το ίδιο παιχνίδι μπορεί κάποιοι να το έχετε δει στη Γαλλία ή την Ιταλία. Τ’ αμπαλί στη χώρα μας κρατούσε από τα χρόνια της ενετοκρατίας. Η μπάλα στο «αμπαλί» είναι κατασκευασμένη από σκληρό ξύλο για να αντέχει στα χτυπήματα. Το καλύτερο ξύλο είναι το ξύλο μεγάλου χοντρού πουρναριού, που το αφήνουν να ξεραθεί για πολλούς μήνες και μετά το «μουλιάζουν» στη θάλασσα για να σφίξει και να «δέσει» καλύτερα. Ο τόρνος τελειοποιεί την μπάλα που, ύστερα από κάθε αγώνα, μπαίνει στο νερό για να μείνει σφιχτή και βαριά. Οι μπάλες για τ’ αμπαλί δεν είναι ολοστρόγγυλες. Έχουν «τιμόνι». Δηλαδή έχουν ένα ελαφρώς ελλειπτικό σχήμα και σε ένα σημείο μια υποψία «μύτης» που την λένε τιμόνι, γιατί αυτό καθορίζει την τροχιά της μπάλας.
Το παίξιμο στο αμπαλί είναι απλό: Οι παίκτες δημιουργούν δύο ομάδες. Στέκονται στην μια άκρη του γηπέδου και ρίχνουν προς την άλλη το μπαλάκι, το οποίο το λένε τ’ αμπαλί. Με τις μεγάλες, ξύλινες μπάλες, προσπαθούν να πάνε όσο πιο κοντά στο αμπαλί. Κάθε φορά που η ομάδα πλησίαζε τ’ αμπαλί περισσότερο από την αντίπαλη, έπαιρνε έναν πόντο και συνέχιζε η άλλη μέχρι να λήξει η παρτίδα στους 11 πόντους.”
Αλλά οι παίκτες δεν προσπαθούν απλά να πλησιάσουν τ’ αμπαλί. Μπορούν να το χτυπήσουν, να το σπρώξουν, να το απομακρύνουν από την άλλη ομάδα («σμπούκιο»). Ή ακόμη να το χτυπήσουν και να απομακρύνουν κάποια μπάλα της. Το γήπεδο του παιγνιδιού ήταν ένα παραλληλεπίπεδος χώρος, 30 μέτρα μήκος και 15 περίπου φάρδος, σκαμμένος μέχρι 20 εκατοστά κάτω από την επιφάνεια που εδάφους, με το χείλος της περιφέρειας του ομαλά «φινιρισμένο« προς το κέντρο της πίστας, που ήταν στρωμένη από πατικωμένο αργιλόχωμα.
