Όταν, πριν πολλά χρόνια, ο Αναστάσιος Πεπονής έφερε το νόμο περί διορισμών στο δημόσιο, με το γνωστό ΑΣΕΠ, πολλοί πολίτες αυτής της χώρας ένιωσαν ότι από δω και στο εξής όλοι θα ξεκινούν από την ίδια αφετηρία για το δικαίωμα στο να έχουν το κράτος «εργοδότη». Νύχτα μέρα οι υποψήφιοι το έριξαν στο διάβασμα και ταυτόχρονα γέμισε ο τόπος φροντιστήρια για υποψήφιους με το σύστημα ΑΣΕΠ. Στη διαδρομή, όμως, άνοιξαν, όπως πάντα, πολλά παράθυρα, σε σημείο που, ακόμα και ο εμπνευστής του νομοσχεδίου να διαμαρτυρηθεί για την όλη κατάσταση. Παρόλα αυτά όμως και σήμερα, για πολλές κατηγορίες υποψηφίων, αποτελεί τον πλέον «καθαρό» τρόπο διορισμού. Οι βουλευτές μπορεί από τη μια μεριά να ησύχασαν από τους οπαδούς τους, που είχαν συνηθίσει δεκαετίες το ρουσφέτι, αλλά από την άλλη έβλεπαν να χάνεται η αξιόλογη «πελατεία» τους. Έπρεπε άμεσα να βρεθούν τρόποι να μπορούν να συνεχίσουν, κατά κάποιο τρόπο απρόσκοπτα το έργο τους, που ήταν κληρονομιά πολιτικής αξιοκρατίας… Βέβαια, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι για το ταγκό χρειάζονται δύο χορευτές. Ο τρόπος βρέθηκε σύντομα, ώστε να αποφευχθεί το ΑΣΕΠ και ήταν κάτι σαν ημιδιορισμός ή σύμβαση έργου… πελάτες μου. Στρατιές ανέργων και άεργων βρέθηκαν τότε να αποκτούν μια θέση, έστω και προσωρινή, στο δημόσιο, με την ελπίδα να λέγεται «πού ξέρεις, κ.λπ.». Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που οι εκλεκτοί έπρεπε να βολευτούν πέρα από τα συνήθη που αφορούσαν τη μάζα. Βλέπετε, οι συνήθειες δεν κόβονται και ειδικά στη χώρα μας που, λόγω ιστορικών γεγονότων του παρελθόντος, μας ακολουθούν από γενιά σε γενιά. Πριν λίγα χρόνια, ένας επιχειρηματίας είχε πρόβλημα με το γιο του. Ο κανακάρης του είχε τελειώσει το Λύκειο, αλλά δεν ήθελε με τίποτα να σπουδάσει και επέμενε να τον διορίσει ο πατέρας του “από το παράθυρο” στο δημόσιο. Οι γονείς του, όμως, έβλεπαν ότι ο γιος τους ήθελε να τεμπελιάζει και δεν τον ανέχονταν. Παρόλα αυτά, ο πατέρας του πήρε το φίλο του υπουργό τηλέφωνο και τον παρακάλεσε, αφού όμως του εξήγησε πώς έχει η κατάσταση, μήπως και μπορέσει να κάνει κάτι. Πράγματι, ο υπουργός σε λίγο καιρό κάλεσε τον παλιό του φίλο και του είπε πως βρήκε μια καλή δουλειά για το γιο του. – Θα τον πάρω ως ειδικό σύμβουλο στο υπουργείο μου και θα παίρνει γύρω στις 5 χιλιάδες ευρώ μηνιαίως. Έκανα το καλύτερο φίλε μου. – Μα, δεν κατάλαβες, υπουργέ μου. Αυτός με τόσα λεφτά που θα παίρνει, θα νομίζει ότι αυτή είναι η ζωή και θα γίνει χειρότερος απ’ ότι είναι, μια και, όπως καταλαβαίνω, δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Σταυροκοπήθηκε ο υπουργός και του είπε ότι θα κοιτάξει για κάτι άλλο. Όντως, ο υπουργός σε καμιά βδομάδα επικοινωνεί και πάλι με το φίλο του και του αναγγέλλει ότι βρήκε την κατάλληλη δουλειά για το παιδί του. – Θα τον διορίσω με σύμβαση έργου στην περιφέρεια και θα κερδίζει κάνα τριχίλιαρο το μήνα και όλο και κάποια δουλειά θα κάνει για να μη φαίνεται πως πληρώνεται τσάμπα. – Υπουργέ μου δεν κατάλαβες ακόμη τι ζητάω. Θέλω πρώτα το παιδί μου να μάθει να δουλεύει για να εκτιμήσει τα χρήματα που θα παίρνει, ώστε, αν αργότερα αναλάβει την επιχείρησή μου, να μην είναι τεμπέλης και σπάταλος. Σε παρακαλώ, θέλω να τον βάλεις σε μια δουλειά που να δουλεύει πραγματικά και να παίρνει ένα μισθό γύρω στα 700 ευρώ, όπως όλοι οι νεοδιοριζόμενοι στο δημόσιο τομέα. Αυτή είναι η πραγματική βοήθεια που σου ζητάω. – Καλέ μου φίλε, αυτό δεν μπορεί να γίνει γιατί υπάρχουν τεράστιες δυσκολίες. Πρώτον: ο γιος σου έχει τελειώσει μόνο το Λύκειο και δεν έχει πανεπιστημιακές σπουδές, άρα ούτε μεταπτυχιακό και σίγουρα δεν έχει πτυχία από δύο ξένες γλώσσες. Δεύτερον: Πρέπει να δώσει εξετάσεις μέσω ΑΣΕΠ και εκεί είναι πολύ δύσκολο ως ακατόρθωτο να παρέμβω… Εδώ ο αγνός άνθρωπος θα πει για τα παραπάνω: Μα, δεν θα είναι ΜΟΝΙΜΟΣ… Σίγουρα δεν είναι μόνιμος ο «σύμβουλος», αλλά οι αριθμοί είναι ο καθρέφτης. 4 έτη σύμβουλος = 48 μήνες x 5.000 = 240.000 ευρώπουλα. Μαζί με άλλη μια τετραετία 480.000!! Όλο αυτό το ποσό σε οκτώ χρόνια!! Ενώ, ένας απλός υπάλληλος με 35ετία = 360 μήνες x 1.000 = 360.000. Δηλαδή, ο ένας σε οκτώ έτη 480.000 και ο έτερος 360.000. Ο Λευτέρης με κοίταξε με σκεπτικισμό, αφού παρήγγειλε άλλες δύο μπύρες και μου λέει: Εμένα με ενδιαφέρει ο γιος μου να γίνει μόνιμος και να παίρνει λίγα… Ε, τι να του πω τώρα με το μυαλό που κουβαλάει. Άφες αυτοίς… Θ. ΑΓΓΕΛΗΣ
