Πάρα πολλοί άνθρωποι, σε πολλές περιπτώσεις, δέχονται τη «μοίρα τους» ως κάτι το αναπόφευκτο, χωρίς να μπουν ποτέ στον κόπο να προσπαθήσουν έστω και για απλά πράγματα να κάνουν κάτι. Μάλιστα, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός να ακούμε καθημερινά το: Έλα, μωρέ, ότι γίνει θα γίνει για όλους… Ευτυχώς, όμως, που ότι γίνεται, δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο για όλους. Υπάρχουν και κάποιοι που παλεύουν για να μην είναι κοινή η μοίρα τους με τους άλλους, τους πολλούς. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές, που απ’ αυτούς, επειδή απλά δε γίνεται αλλιώς, ευεργετούνται και οι συν αυτών. Διανύουμε μια πολύ δύσκολη χρονιά, με οικονομικά μέτρα πρωτόγνωρα για όλους μας, που σίγουρα θα επηρεάσουν το προϊόν που πουλάμε και λέγεται τουρισμός. Επειδή είχαμε χάσει τα αυτονόητα, δηλαδή αυτά που πρέπει να προσφέρει ένας τόπος στον επισκέπτη, μόλις είδαμε να κινείται κάτι, αμέσως αναθαρρέψαμε και αρχίσαμε το γνωστό τροπάριο: Θα έλθει τουρισμός στο νησί; Τι ακούγεται; Πόσα αεροπλάνα θα κατέβουν στο Άκτιο; Τι παίζεται με τις τιμές; Πλην εξαιρέσεων, οι πολλοί δε ρωτούν τον εαυτό τους, εγώ τι έκανα για να υπάρξει η επιβράβευση στους τουριστικούς μήνες. Το να χτίσεις ένα κτίριο (βίλα, ξενοδοχείο, πανσιόν) δεν αρκεί, όπως δε φτάνει να πληρώνεις υπέρογκο ενοίκιο για να στήσεις μια επιχείρηση φαγητού, καφέ, ποτού κ.λπ. Το θέμα είναι πως θα φέρεις κόσμο για να σου αφήσει τα ευρώπουλα. Στους προηγούμενους τουριστικούς προορισμούς, το να φέρουν κόσμο είναι υπόθεση που αφορά από τον περιπτερά μέχρι και τον μεγαλοεπιχειρηματία και ουδείς περιμένει το μάννα εξ ουρανού. Η εμπλοκή των δημοσίων φορέων είναι καθαρά βοηθητική στις πρωτοβουλίες των εχόντων συμφέρον από το τουριστικό προϊόν. Αν περίμενε η Ρόδος να τους εξασφαλίσει «πελατεία» το κράτος, σίγουρα θα ήταν κάτι σαν τη Λευκάδα μας. Εκεί, οι πολίτες «σπρώχνουν» το κράτος για να πάνε μπροστά και δε μοιρολατρούν, αλλά αντιθέτως, συγκρούονται όταν θεωρούν ότι αυτό αποτελεί τροχοπέδη στην αναπτυξιακή τους πορεία. Ένας δρόμος άνοιξε από Ηγουμενίτσα προς Μακεδονία και μέσα σε λίγο καιρό είδαμε πόσο βοήθησε τον τόπο μας με έλευση τουριστών από Βόρεια. Ταυτόχρονα, όμως, ένας άλλος δρόμος κλείνει… Είναι ο δρόμος της θάλασσας, στη βόρεια έξοδο του διαύλου, εκεί όπου η αμμόγλωσσα θα δημιουργήσει ασφυξία. Το 600 π.Χ. οι Κορίνθιοι κατάλαβαν την αξία αυτού του δρόμου και προέβησαν στην διάνοιξη διαύλου για τις ανάγκες της εποχής τους. Ακόμη και οι Ιταλοί, ως κατακτητές, δεν παρέλειψαν με έργα να βοηθήσουν το δίαυλο, όπως αυτός είναι με τη σημερινή του μορφή. Τότε χρειάζονταν ο δίαυλος να εξυπηρετεί τα πλοία που έπιαναν Λευκάδα για εμπορικούς λόγους, μιας και το νησί παρήγαγε εδώδιμα προϊόντα και δρόμοι για την προώθησή τους στις αγορές, ντόπιες και ξένες, δεν υπήρχαν. Στις μέρες μας, πάλι αυτή η θαλάσσια οδός, σε συνάρτηση με τους τουριστικούς λιμένες της πολυνησίας και τις μαρίνες της περιοχής, έδωσε πνοή ευρύτερα. Ένα κάρο μελέτες έχουν γίνει για τη διάνοιξη του διαύλου, με τελευταία αυτή που έχει και υποθαλάσσιο τούνελ στα σχέδια, αλλά μέχρι σήμερα πάπαλαμ, που λένε. Αν ένα μικρό έργο δε θες ή δεν μπορείς να το κάνεις, ο πιο έξυπνος τρόπος είναι να το συνδέσεις με ένα δυσανάλογα μεγάλο, οπότε κάθε φορά που θα σου λένε να βγει η αμμόγλωσσα, το «κολλάς» στη διάνοιξη – εκβάθυνση με το τούνελ κερασάκι και δεν γίνεται ποτέ. Βέβαια, αυτό γίνεται γιατί οι πολλοί που λέγονται πολίτες αυτού του τόπου, δε ζητούν επιτακτικά το αυτονόητο. Μόνο ρωτούν… Θα έρθουν εφέτος κότερα; Ναι, θα έρθουν, μόνο που πρέπει να κάνουν αυτό που έκανε η Κλεοπάτρα που πέρασε το στόλο της από Πάλαιρο για Άκτιο πάνω από τη στεριά. Θα έρθουν τουρίστες για τις υπέροχες δυτικές παραλίες του νησιού; Ναι, θα έρθουν, μόνο που δεν θα είναι κολυμβητές, αλλά αναρριχητές, γιατί μόνο βράχια θα έχουν απομείνει στις ακτές, αφού η άμμος πήγε αμμόγλωσσα και από εκεί απέκεια… Προσπαθώ να αναμοχλεύσω τη μνήμη μου και να θυμηθώ, πότε ήταν η τελευταία φορά που οι κάτοικοι αυτού του τόπου διαδήλωσαν για κάποιο θέμα που αφορούσε αποκλειστικά την ανάπτυξη του τόπου ή κάποιο μείζον τοπικό πρόβλημα, αποτέλεσμα απραξίας των ιθυνόντων. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», έλεγαν αυτοί που σήμερα θέλουμε να λέμε πως είμαστε απόγονοί τους. Το 2003 που μας επισκέφτηκε ο ακάλεστος σεισμός, Αύγουστο μήνα, πέρα από τη νέκρωση των καταλυμάτων λόγω του φόβου στο μπετό, με τη βλάβη στην προβλήτα της γέφυρας, νέκρωσε και ο θαλάσσιος τουρισμός, καθότι είχε κλείσει ο δίαυλος. Η Ιόνια Οδός και ο δίαυλος αποτελούν, μαζί με το αεροδρόμιο, τις αρτηρίες που παρέχουν το απαιτούμενο οξυγόνο για τον τόπο μας, προς το παρόν. Βέβαια, στην άκρη του μυαλού μας, πρέπει να έχουμε στα υπ’όψιν ότι ο τουρισμός είναι «προϊόν ευάλωτο» και δεν είναι κακό να σκεφτόμαστε, μετά από αυτό, τι μπορούμε να αναδείξουμε. Εκτός και αν πιστεύουμε ότι θα ζήσουμε από το Δ.Ν.Τ. με δανεικά, την τρόικα να κυβερνά και την όποια κυβέρνηση να εκτελεί εντολές της. ΥΓ.: Μπορεί οι αρκούδες στην Πίνδο να μην έπεσαν σε χειμερία νάρκη, λόγω κλιματικών αλλαγών, αλλά σε μας συνέβη το αντίθετο, για διαφορετικούς λόγους. O-ΝΗΡΙΚΟΣ
