του Θανάση Αγγελή 
Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο πολλοί πολίτες αυτής της χώρας κατάλαβαν ότι το «Λύκος στα πρόβατα» είναι γεγονός. Μέχρι πρότινος αρκετοί έλεγαν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο σοβαρά αλλά κυβέρνηση και ντελάληδες των ΜΜΕ έλεγαν ψέματα.. Ίσως είναι η μόνη φορά στην μεταπολίτευση που λέγεται ένα μεγάλο μέρος της αλήθειας από τους προαναφερόμενους. Το φάσμα της χρεοκοπίας έρχεται όλο και πιο κοντά με κάθε μέρα που περνάει. Φως στο τούνελ δεν υπάρχει, παρά μόνο τα μάτια των λυσσασμένων λύκων κατακόκκινα γεμάτα αίμα από λαούς που έχουν κατασπαράξει πρότερα. Το να οπισθοχωρήσουμε μπορούμε, μόνο που το τρένο της δεκαετίας του 50 θα μας σαρώσει γιατί έρχεται από την άλλη πλευρά. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με τον λαό να φωνάζει αγανακτισμένος και εξαπατημένος. Εδώ που φτάσαμε η μόνη λύση ίσως να είναι αυτή που επέλεξαν στις 10 Απριλίου 1826 οι Έλληνες στο Μεσολόγγι, αρκεί να μην ακουστεί και πάλι η φωνή του προδότη που στην κρίσιμη στιγμή θα φωνάξει «Οπίσω, Οπίσω ορέ». Για να συμβεί όμως ηρωική έξοδος πρέπει να βρεθούν οι αρχηγοί που θα οδηγήσουν τον λαό στο εγχείρημα. Δυστυχώς όμως τέτοιοι σήμερα δεν υπάρχουν που θα βγουν μπροστά οι ίδιοι για να τους ακολουθήσουν οι άλλοι. Σχεδόν όλοι τους αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων γιατί ήταν βλάκες στην καλύτερη των περιπτώσεων για να μην χαρακτηριστούν μειοδότες και προδότες. Καθημερινά ακούμε τα κόμματα της αντιπολίτευσης να ζητούν εκλογές για να αποφασίσει ο λαός. Μα από το 74 και μετά ο λαός δεν αποφάσιζε; Και τι αποφάσιζε; Διάλεγε από το καλάθι ενός πολιτικού κατεστημένου δομημένο σε αρχές και αξίες της μετατουρκικής εποχής. Φωνάζουν οι πολίτες στις πλατείες της χώρας ότι δεν μπορούν να ζήσουν με τα οικονομικά μέτρα και ζητούν αλλαγή-απαλλαγή, προσδοκώντας ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, αλλά δεν γνωρίζουν πως και πότε θα έρθουν αυτές οι μέρες. Οι πάντες σκέφτονται την οικονομική κρίση και κανείς δεν ασχολείται με την κρίση που προϋπήρξε της οικονομικής και αφορούσε θεσμούς, αξίες, άρτον και θεάματα. Είναι η ίδια έλλειψη θεσμών, που, αν ακόμη και σήμερα, ως δια μαγείας εξαλείφαμε το χρέος, σε δέκα χρόνια πάλι εκεί θα οδηγούμασταν που είμαστε σήμερα. Πολλοί μιλούν για τον ορυκτό πλούτο της χώρας και ότι με αυτόν μπορούμε να ξεχρεωθούμε αν τον πουλήσουμε. Δεν υπάρχει φωνή υπεύθυνη που να πει ότι, εάν και εφόσον έχουμε, να τον διαχειριστούμε παραγωγικά και να τον εκμεταλλευτούμε για τη δημιουργία δευτεροβάθμιας παραγωγικής δραστηριότητας. Δηλαδή να πάρουμε τα παράγωγα από το πετρέλαιο, το βωξίτη, νικέλιο κλπ. και να κατασκευάσουμε δικά μας εργοστάσια που θα παράγουν υποπροϊόντα των πρώτων υλών που μας δώρισε η φύση. Μας απασχολεί μόνο να πουλήσουμε για να απολαμβάνουμε χωρίς να εργαζόμαστε. Την όποια εργασία ήθελε προκύψει θα την έκαναν αλλοδαποί και εμείς απλά θα είχαμε την υψηλή εποπτεία .Το έργο το είδαμε πρόσφατα στα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Νόμιμοι και παράνομοι μετανάστες δούλευαν έναντι πινακίου φακής, ενώ ταυτόχρονα είχαμε ανεργία περίπου 10% στους ιθαγενείς του τόπου χωρίς αυτό να μην μας επιτρέπει να ζούμε χλιδάτα, πλην ολίγων. Για κάποιους που το παίζουν επαναστάτες εκ του ασφαλούς σήμερα και τους βλέπουμε καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα, ας προσέξουν λίγο τι έλεγε ο Μ. Μπακούνιν: «Πραγματικός επαναστάτης είναι αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει». Ίσως να είναι αυτοί που θα πραγματοποιήσουν την «έξοδο».Όσο γι’ αυτούς που θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση δεν χρειάζονται μολότοφ και ρόπαλα, ούτε καν συγκεντρώσεις από εδώ και στο εξής. Το μήνυμα από τις πλατείες στάλθηκε και δεν βρήκε αποδέκτη….Αν αύριο οι πολλοί δεν καταβάλουμε στο κράτος αυτά που μας χρεώνει τι θα γινόταν; Σας φοβίζει η επόμενη μέρα; Άρα κάτι έχουμε να χάσουμε και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας O-NΗΡΙΚΟΣ
add a comment
